Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ……είναι ένας από τους αρχαιότερους χορούς που επιβιώνει και αναβιώνει στις μέρες μας. Προέρχεται από πανάρχαιες λατρείες της γονιμότητας , όπου ο ρόλος της γονιμότητας ενσαρκωνόταν στο πρόσωπο της Μεγάλης Θεάς. Μιας Θεάς που είχε πολλά ονόματα όπως, Ίσις, Παρβάτι, Όσιρις,( Ινδία, Μεσοποταμία), Κυβέλη (Φρυγία), Ρέα ,Βριτόμαρτυς (Μινωική Κρήτη) Αφροδίτη( κλασσική Ελλάδα) κ. α.
Η θεά ήταν υπεύθυνη για την σωστή λειτουργία της γης, για την συγκομιδή, την παραγωγή, ρύθμιζε της εποχές του χρόνου και φρόντιζε για την διαιώνιση του ανθρώπου.
Στους ναούς της Μεγάλης Θεάς υπήρχαν ιέρειες οι οποίες φρόντιζαν το ναό και εκπροσωπούσαν την θεά υιοθετώντας τους τρόπους κ’ τη «συμπεριφορά» της. Μέσα στης τελετές προς τιμήν της συμπεριλαμβανόταν ένας ιερός χορός που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της κοιλιάς, όπου ήταν και η πηγή της θε΄ι΄κής γονιμότητας. Αυτός ο χορός ήταν αναπόσπαστο καθήκον τους και σε καμία περίπτωση δεν προοριζόταν να παρακολουθείται από άντρες!
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως τύμπανα και κύμβαλα. Τα κύμβαλα είναι από τα αρχαιότερα όργανα των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα πρωτοβρέθηκαν στη Μινωική Κρήτη (3000 π.Χ.) Είναι ένα ζευγάρι μεταλλικά μικρά πιάτα, περασμένα στο 1ο και 3ο δάχτυλο του χεριού, που κρούονται μεταξύ τους και παίζονται από της ίδιες της χορεύτριες. Υπάρχει μια παραλλαγή του μύθου που λέει ότι όταν η θεά Ρέα έκρυψε τον γιο της τον Δία, στο Ιδαίον Άντρον, για να μην τον βρει ο πατέρας του ο Κρόνος και τον φάει, έβαλε έξω από την σπηλιά τους συνοδούς της, τους Κουρήτες και ιέρειες/χορεύτριες να παίζουν κύμβαλα κ τύμπανα ώστε να μην ακούγεται το κλάμα του μωρού… Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ…
…είναι ένας από τους αρχαιότερους χορούς που επιβιώνει και αναβιώνει στις μέρες μας. Προέρχεται από πανάρχαιες λατρείες της γονιμότητας , όπου ο ρόλος της γονιμότητας ενσαρκωνόταν στο πρόσωπο της Μεγάλης Θεάς. Μιας Θεάς που είχε πολλά ονόματα όπως, Ίσις, Παρβάτι, Όσιρις,( Ινδία, Μεσοποταμία), Κυβέλη (Φρυγία), Ρέα ,Βριτόμαρτυς (Μινωική Κρήτη) Αφροδίτη( κλασσική Ελλάδα) κ. α.
Η θεά ήταν υπεύθυνη για την σωστή λειτουργία της γης, για την συγκομιδή, την παραγωγή, ρύθμιζε της εποχές του χρόνου και φρόντιζε για την διαιώνιση του ανθρώπου.
Στους ναούς της Μεγάλης Θεάς υπήρχαν ιέρειες οι οποίες φρόντιζαν το ναό και εκπροσωπούσαν την θεά υιοθετώντας τους τρόπους κ’ τη «συμπεριφορά» της. Μέσα στης τελετές προς τιμήν της συμπεριλαμβανόταν ένας ιερός χορός που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της κοιλιάς, όπου ήταν και η πηγή της θε΄ι΄κής γονιμότητας. Αυτός ο χορός ήταν αναπόσπαστο καθήκον τους και σε καμία περίπτωση δεν προοριζόταν να παρακολουθείται από άντρες!
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως τύμπανα και κύμβαλα. Τα κύμβαλα είναι από τα αρχαιότερα όργανα των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα πρωτοβρέθηκαν στη Μινωική Κρήτη (3000 π.Χ.) Είναι ένα ζευγάρι μεταλλικά μικρά πιάτα, περασμένα στο 1ο και 3ο δάχτυλο του χεριού, που κρούονται μεταξύ τους και παίζονται από της ίδιες της χορεύτριες. Υπάρχει μια παραλλαγή του μύθου που λέει ότι όταν η θεά Ρέα έκρυψε τον γιο της τον Δία, στο Ιδαίον Άντρον, για να μην τον βρει ο πατέρας του ο Κρόνος και τον φάει, έβαλε έξω από την σπηλιά τους συνοδούς της, τους Κουρήτες και ιέρειες/χορεύτριες να παίζουν κύμβαλα κ τύμπανα ώστε να μην ακούγεται το κλάμα του μωρού…
Ίσως να είναι και ο ίδιος εκείνος ο χορός που χόρευαν γυναίκες προς τιμήν του θεού Διόνυσου/Ζαγρέα , θεού της βλάστησης ,της πνευματικής έκστασης, και του Θεϊκού έρωτα.
Σε πολλά αρχαία σχέδια σε αγγεία,( όπως επί παραδείγματι σ’ ένα δαχτυλίδι που βρέθηκε στον Κάτω Ζάκρο της Κρήτης από την Μινωική εποχή , απεικονίζονται τρεις χορεύτριες) και σε αρκετά ανάγλυφα διαφαίνονται σχετικές κινήσεις και χορευτικά σχήματα του είδους.
Όμως έχουμε αναφορές και από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Αθηναίος και ο Πολυδεύκης.
( 1ος –3ος μ.χ αι.)
Ο βακτριασμός, ο μακτρισμός, η απόκινος και η απόσεισις είναι τέσσερα ονόματα χορών, όπου γυναίκες κουνούσαν έντονα κ στριφογύριζαν ρυθμικά τη μέση τους,
…. «είδη ορχήσεων εν τη οσφύος περιφορά»….
Στην Αίγυπτο ακόμη και σήμερα διατηρείται το έθιμο να έχουν στο γάμο τουλάχιστον μία χορεύτρια και θεωρείτε μεγάλη καλοτυχία αν ο γαμπρός και η νύφη ακουμπήσουν την κοιλία της χορεύτριας .
Στον αρχαίο κόσμο της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής οι γυναίκες έκαναν έναν κύκλο γύρω από μία γυναίκα που γεννούσε και χόρευαν για να της συμπαρασταθούνε κάνοντας κινήσεις που βοηθούσαν τον τοκετό αλλά και για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα ( Μοίρες) φέρνοντας καλή τύχη στο νεογέννητο.
Κάποιες ανάλογες τελετές γινόντουσαν και στην αρχαία Ελλάδα με τις ιέρειες της θεάς Ειλείθυιας που ήταν και η προστάτιδα του τοκετού που έπαιρνε τους πόνους από την ετοιμόγεννη.(βλ. σπήλαιο της Θεάς στον Τσούτσουρο, πολύ διάσημο ανάμεσα στις γυναίκες του αρχαίου κόσμου)
Εικάζετε επίσης ότι αυτός ο χορός μαζί με άλλες μυστηριακές θρησκείες (όπως της Κυβέλης) από και μέσω Ελλάδας έφτασε μέχρι την Ιταλία και Ισπανία όπου επηρέασε ριζικά δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία σ’ αυτόν τον χορό που σήμερα λέγεται φλαμέγκο.
Ο χορός που ονομάζουμε τσιφτετέλι σημαίνει στα τουρκικά δύο χορδές (τσιφ και τέλι), κι αυτό γιατί το δοξάρι του βιολιού που συνοδεύει το χορό ακουμπά ταυτόχρονα σε δύο χορδές Η τεχνική αυτή, ελληνικά λέγεται «διπλόχορδον». Τσιφτετέλι λοιπόν πιο σωστά θα έπρεπε να λέμε ότι είναι μία τεχνική στον τρόπο παιξίματος της μουσικής και όχι του χορού! Είναι λυπηρό που πολλοί και κυρίως χορεύτριες θεωρούν κάτι τελείως διαφορετικό τον χορό της κοιλιάς από το τσιφτετέλι, δίνοντας στο δεύτερο μια μομφή …ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανες για την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους αμανέδες όπου και ετυμολογικά αλλά και μουσικά είναι μία αρχαιοελληνική κληρονομιά κατά την οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, ή ακόμα και για το ρεμπέτικο , που πολλοί υποτιμούν! Αυτό για το οποίο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε είναι η αμάθεια πάνω στην τέχνη του χορού αυτού ( και της μουσικής) τόσο στην πράξη, όσο και στην θεωρία. Όπως επίσης και τα κίνητρα της κάθε χορεύτριας που πολλές φορές εξυπηρετούν την ωραιοπάθεια, την πρόκληση …
Αντίθετα ο όρος «χορός της κοιλιάς» προέρχεται από την Αμερική και είναι εντελώς αυθέραιτος. Στην δεκαετία του ’70 είχε γίνει πια ένα από τα πιο δημοφιλή σόου. Στην πραγματικότητα αυτή η ονομασία είναι πολύ φτωχή εφόσον οι κινήσεις δεν περιορίζονται μόνο στην κοιλιά αλλά όλο το σώμα παίρνει μέρος και πάρα πολύ έντονα.
Η ονομασία που ταιριάζει είναι χορός της γονιμότητας αλλά δεν συνηθίζεται και έτσι ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενική έννοια ανατολίτικος χορός (oriental) μας καλύπτει περισσότερο αν και χοροί γονιμότητας που στηρίζονται περίπου στην ίδια τεχνική αλλάζοντας μόνο το είδος της μουσικής και ρυθμού συναντιούνται σε όλο τον κόσμο.
Η τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως για αυτόν τον χορό, είναι κυκλικές συνεχόμενες κινήσεις όλον των μελών του σώματος ταυτόχρονα αλλά και αντίθετα, πετυχαίνοντας έτσι να γυμνάζει το δεξί όσο και το αριστερό ημισφαίριο. Είναι πολύ ωφέλιμος επίσης στην προετοιμασία του σώματος πριν τον τοκετό ( ήταν ο κύριος λόγος ύπαρξης του χορού στην αρχαιότητα) και στην καλή επαναφορά του σώματος μετά τον τοκετό. Γυμνάζει διακριτικά το σώμα, χαρίζοντας ελαστικότητα ενώ τονίζει τη θηλυκότητα του σμιλεύοντας της γραμμές. Ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή και γενικά είναι μία τέχνη, πολύ κοντά στην γυναίκα που προσφέρει ενέργεια ζωτικότητα και χαρά.
Αυτός ο τόσο αγαπητός και δημοφιλής χορός είναι συγχρόνως και τόσο παρεξηγημένος. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί σαν πρόστυχος. Πολλές μουσουλμανικές χώρες αντί να «εκμεταλλευθούν» αυτήν την πολιτιστική τους κληρονομιά( όπως οι Ισπανοί το φλαμέγγκο ή το αργεντίνικο τάγκο), κατά περιόδους κυνηγούν τις χορεύτριες και απαγορεύουν τη παρουσίαση αυτού του χορού ακόμη και σε ξενοδοχεία.
Στην Ελλάδα ενώ αποδεδειγμένα είναι από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς τρόπους διασκέδασης χλευάζεται από πολλούς λόγω αμάθειας και έλλειψης καλλιέργειας σαν ξενόφερτος και πιο συγκεκριμένα τούρκικος ενώ στην Τουρκία πολλές χορεύτριες αισθάνονται ότι οφείλουν αυτήν την σπουδαία παράδοση και γνώση, στους Έλληνες άποικους των Μικρασιατικών παράλιων των αρχαίων χρόνων.
Ας ευχηθούμε αυτός ο τόσο παρεξηγημένος χορός να ξαναβρεί την θέση που του αξίζει .
Με την διάδοση αυτού του χορού προασπίζουμε και την ανάγκη της γυναίκας να εκφράζει τη θηλυκότητα της μέσα από το χορό, σαν μία υγιή και πνευματική δραστηριότητα.
Όμως και κάθε γυναίκα οφείλει να σεβαστεί και να εκτιμήσει αυτό το χορό εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία του, την ιστορία του αλλά και στην τεχνική του σαν μια υψηλή μορφή τέχνης.
Ίσως να είναι και ο ίδιος εκείνος ο χορός που χόρευαν γυναίκες προς τιμήν του θεού Διόνυσου/Ζαγρέα , θεού της βλάστησης ,της πνευματικής έκστασης, και του Θεϊκού έρωτα.
Σε πολλά αρχαία σχέδια σε αγγεία,( όπως επί παραδείγματι σ’ ένα δαχτυλίδι που βρέθηκε στον Κάτω Ζάκρο της Κρήτης από την Μινωική εποχή , απεικονίζονται τρεις χορεύτριες) και σε αρκετά ανάγλυφα διαφαίνονται σχετικές κινήσεις και χορευτικά σχήματα του είδους.
Όμως έχουμε αναφορές και από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Αθηναίος και ο Πολυδεύκης.
( 1ος –3ος μ.χ αι.) Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ…
…είναι ένας από τους αρχαιότερους χορούς που επιβιώνει και αναβιώνει στις μέρες μας. Προέρχεται από πανάρχαιες λατρείες της γονιμότητας , όπου ο ρόλος της γονιμότητας ενσαρκωνόταν στο πρόσωπο της Μεγάλης Θεάς. Μιας Θεάς που είχε πολλά ονόματα όπως, Ίσις, Παρβάτι, Όσιρις,( Ινδία, Μεσοποταμία), Κυβέλη (Φρυγία), Ρέα ,Βριτόμαρτυς (Μινωική Κρήτη) Αφροδίτη( κλασσική Ελλάδα) κ. α.
Η θεά ήταν υπεύθυνη για την σωστή λειτουργία της γης, για την συγκομιδή, την παραγωγή, ρύθμιζε της εποχές του χρόνου και φρόντιζε για την διαιώνιση του ανθρώπου.
Στους ναούς της Μεγάλης Θεάς υπήρχαν ιέρειες οι οποίες φρόντιζαν το ναό και εκπροσωπούσαν την θεά υιοθετώντας τους τρόπους κ’ τη «συμπεριφορά» της. Μέσα στης τελετές προς τιμήν της συμπεριλαμβανόταν ένας ιερός χορός που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της κοιλιάς, όπου ήταν και η πηγή της θε΄ι΄κής γονιμότητας. Αυτός ο χορός ήταν αναπόσπαστο καθήκον τους και σε καμία περίπτωση δεν προοριζόταν να παρακολουθείται από άντρες!
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως τύμπανα και κύμβαλα. Τα κύμβαλα είναι από τα αρχαιότερα όργανα των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα πρωτοβρέθηκαν στη Μινωική Κρήτη (3000 π.Χ.) Είναι ένα ζευγάρι μεταλλικά μικρά πιάτα, περασμένα στο 1ο και 3ο δάχτυλο του χεριού, που κρούονται μεταξύ τους και παίζονται από της ίδιες της χορεύτριες. Υπάρχει μια παραλλαγή του μύθου που λέει ότι όταν η θεά Ρέα έκρυψε τον γιο της τον Δία, στο Ιδαίον Άντρον, για να μην τον βρει ο πατέρας του ο Κρόνος και τον φάει, έβαλε έξω από την σπηλιά τους συνοδούς της, τους Κουρήτες και ιέρειες/χορεύτριες να παίζουν κύμβαλα κ τύμπανα ώστε να μην ακούγεται το κλάμα του μωρού…
Ίσως να είναι και ο ίδιος εκείνος ο χορός που χόρευαν γυναίκες προς τιμήν του θεού Διόνυσου/Ζαγρέα , θεού της βλάστησης ,της πνευματικής έκστασης, και του Θεϊκού έρωτα.
Σε πολλά αρχαία σχέδια σε αγγεία,( όπως επί παραδείγματι σ’ ένα δαχτυλίδι που βρέθηκε στον Κάτω Ζάκρο της Κρήτης από την Μινωική εποχή , απεικονίζονται τρεις χορεύτριες) και σε αρκετά ανάγλυφα διαφαίνονται σχετικές κινήσεις και χορευτικά σχήματα του είδους.
Όμως έχουμε αναφορές και από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Αθηναίος και ο Πολυδεύκης.
( 1ος –3ος μ.χ αι.)
Ο βακτριασμός, ο μακτρισμός, η απόκινος και η απόσεισις είναι τέσσερα ονόματα χορών, όπου γυναίκες κουνούσαν έντονα κ στριφογύριζαν ρυθμικά τη μέση τους,
…. «είδη ορχήσεων εν τη οσφύος περιφορά»….
Στην Αίγυπτο ακόμη και σήμερα διατηρείται το έθιμο να έχουν στο γάμο τουλάχιστον μία χορεύτρια και θεωρείτε μεγάλη καλοτυχία αν ο γαμπρός και η νύφη ακουμπήσουν την κοιλία της χορεύτριας .
Στον αρχαίο κόσμο της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής οι γυναίκες έκαναν έναν κύκλο γύρω από μία γυναίκα που γεννούσε και χόρευαν για να της συμπαρασταθούνε κάνοντας κινήσεις που βοηθούσαν τον τοκετό αλλά και για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα ( Μοίρες) φέρνοντας καλή τύχη στο νεογέννητο.
Κάποιες ανάλογες τελετές γινόντουσαν και στην αρχαία Ελλάδα με τις ιέρειες της θεάς Ειλείθυιας που ήταν και η προστάτιδα του τοκετού που έπαιρνε τους πόνους από την ετοιμόγεννη.(βλ. σπήλαιο της Θεάς στον Τσούτσουρο, πολύ διάσημο ανάμεσα στις γυναίκες του αρχαίου κόσμου)
Εικάζετε επίσης ότι αυτός ο χορός μαζί με άλλες μυστηριακές θρησκείες (όπως της Κυβέλης) από και μέσω Ελλάδας έφτασε μέχρι την Ιταλία και Ισπανία όπου επηρέασε ριζικά δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία σ’ αυτόν τον χορό που σήμερα λέγεται φλαμέγκο.
Ο χορός που ονομάζουμε τσιφτετέλι σημαίνει στα τουρκικά δύο χορδές (τσιφ και τέλι), κι αυτό γιατί το δοξάρι του βιολιού που συνοδεύει το χορό ακουμπά ταυτόχρονα σε δύο χορδές Η τεχνική αυτή, ελληνικά λέγεται «διπλόχορδον». Τσιφτετέλι λοιπόν πιο σωστά θα έπρεπε να λέμε ότι είναι μία τεχνική στον τρόπο παιξίματος της μουσικής και όχι του χορού! Είναι λυπηρό που πολλοί και κυρίως χορεύτριες θεωρούν κάτι τελείως διαφορετικό τον χορό της κοιλιάς από το τσιφτετέλι, δίνοντας στο δεύτερο μια μομφή …ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανες για την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους αμανέδες όπου και ετυμολογικά αλλά και μουσικά είναι μία αρχαιοελληνική κληρονομιά κατά την οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, ή ακόμα και για το ρεμπέτικο , που πολλοί υποτιμούν! Αυτό για το οποίο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε είναι η αμάθεια πάνω στην τέχνη του χορού αυτού ( και της μουσικής) τόσο στην πράξη, όσο και στην θεωρία. Όπως επίσης και τα κίνητρα της κάθε χορεύτριας που πολλές φορές εξυπηρετούν την ωραιοπάθεια, την πρόκληση …
Αντίθετα ο όρος «χορός της κοιλιάς» προέρχεται από την Αμερική και είναι εντελώς αυθέραιτος. Στην δεκαετία του ’70 είχε γίνει πια ένα από τα πιο δημοφιλή σόου. Στην πραγματικότητα αυτή η ονομασία είναι πολύ φτωχή εφόσον οι κινήσεις δεν περιορίζονται μόνο στην κοιλιά αλλά όλο το σώμα παίρνει μέρος και πάρα πολύ έντονα.
Η ονομασία που ταιριάζει είναι χορός της γονιμότητας αλλά δεν συνηθίζεται και έτσι ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενική έννοια ανατολίτικος χορός (oriental) μας καλύπτει περισσότερο αν και χοροί γονιμότητας που στηρίζονται περίπου στην ίδια τεχνική αλλάζοντας μόνο το είδος της μουσικής και ρυθμού συναντιούνται σε όλο τον κόσμο.
Η τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως για αυτόν τον χορό, είναι κυκλικές συνεχόμενες κινήσεις όλον των μελών του σώματος ταυτόχρονα αλλά και αντίθετα, πετυχαίνοντας έτσι να γυμνάζει το δεξί όσο και το αριστερό ημισφαίριο. Είναι πολύ ωφέλιμος επίσης στην προετοιμασία του σώματος πριν τον τοκετό ( ήταν ο κύριος λόγος ύπαρξης του χορού στην αρχαιότητα) και στην καλή επαναφορά του σώματος μετά τον τοκετό. Γυμνάζει διακριτικά το σώμα, χαρίζοντας ελαστικότητα ενώ τονίζει τη θηλυκότητα του σμιλεύοντας της γραμμές. Ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή και γενικά είναι μία τέχνη, πολύ κοντά στην γυναίκα που προσφέρει ενέργεια ζωτικότητα και χαρά.
Αυτός ο τόσο αγαπητός και δημοφιλής χορός είναι συγχρόνως και τόσο παρεξηγημένος. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί σαν πρόστυχος. Πολλές μουσουλμανικές χώρες αντί να «εκμεταλλευθούν» αυτήν την πολιτιστική τους κληρονομιά( όπως οι Ισπανοί το φλαμέγγκο ή το αργεντίνικο τάγκο), κατά περιόδους κυνηγούν τις χορεύτριες και απαγορεύουν τη παρουσίαση αυτού του χορού ακόμη και σε ξενοδοχεία.
Στην Ελλάδα ενώ αποδεδειγμένα είναι από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς τρόπους διασκέδασης χλευάζεται από πολλούς λόγω αμάθειας και έλλειψης καλλιέργειας σαν ξενόφερτος και πιο συγκεκριμένα τούρκικος ενώ στην Τουρκία πολλές χορεύτριες αισθάνονται ότι οφείλουν αυτήν την σπουδαία παράδοση και γνώση, στους Έλληνες άποικους των Μικρασιατικών παράλιων των αρχαίων χρόνων.
Ας ευχηθούμε αυτός ο τόσο παρεξηγημένος χορός να ξαναβρεί την θέση που του αξίζει .
Με την διάδοση αυτού του χορού προασπίζουμε και την ανάγκη της γυναίκας να εκφράζει τη θηλυκότητα της μέσα από το χορό, σαν μία υγιή και πνευματική δραστηριότητα.
Όμως και κάθε γυναίκα οφείλει να σεβαστεί και να εκτιμήσει αυτό το χορό εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία του, την ιστορία του αλλά και στην τεχνική του σαν μια υψηλή μορφή τέχνης.
Ο βακτριασμός, ο μακτρισμός, η απόκινος και η απόσεισις είναι τέσσερα ονόματα χορών, όπου γυναίκες κουνούσαν έντονα κ στριφογύριζαν ρυθμικά τη μέση τους,
…. «είδη ορχήσεων εν τη οσφύος περιφορά»….
Στην Αίγυπτο ακόμη και σήμερα διατηρείται το έθιμο να έχουν στο γάμο τουλάχιστον μία χορεύτρια και θεωρείτε μεγάλη καλοτυχία αν ο γαμπρός και η νύφη ακουμπήσουν την κοιλία της χορεύτριας .
Στον αρχαίο κόσμο της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής οι γυναίκες έκαναν έναν κύκλο γύρω από μία γυναίκα που γεννούσε και χόρευαν για να της συμπαρασταθούνε κάνοντας κινήσεις που βοηθούσαν τον τοκετό αλλά και για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα ( Μοίρες) φέρνοντας καλή τύχη στο νεογέννητο.
Κάποιες ανάλογες τελετές γινόντουσαν και στην αρχαία Ελλάδα με τις ιέρειες της θεάς Ειλείθυιας που ήταν και η προστάτιδα του τοκετού που έπαιρνε τους πόνους από την ετοιμόγεννη.(βλ. σπήλαιο της Θεάς στον Τσούτσουρο, πολύ διάσημο ανάμεσα στις γυναίκες του αρχαίου κόσμου)
Εικάζετε επίσης ότι αυτός ο χορός μαζί με άλλες μυστηριακές θρησκείες (όπως της Κυβέλης) από και μέσω Ελλάδας έφτασε μέχρι την Ιταλία και Ισπανία όπου επηρέασε ριζικά δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία σ’ αυτόν τον χορό που σήμερα λέγεται φλαμέγκο.
Ο χορός που ονομάζουμε τσιφτετέλι σημαίνει στα τουρκικά δύο χορδές (τσιφ και τέλι), κι αυτό γιατί το δοξάρι του βιολιού που συνοδεύει το χορό ακουμπά ταυτόχρονα σε δύο χορδές Η τεχνική αυτή, ελληνικά λέγεται «διπλόχορδον». Τσιφτετέλι λοιπόν πιο σωστά θα έπρεπε να λέμε ότι είναι μία τεχνική στον τρόπο παιξίματος της μουσικής και όχι του χορού! Είναι λυπηρό που πολλοί και κυρίως χορεύτριες θεωρούν κάτι τελείως διαφορετικό τον χορό της κοιλιάς από το τσιφτετέλι, δίνοντας στο δεύτερο μια μομφή …ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανες για την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους αμανέδες όπου και ετυμολογικά αλλά και μουσικά είναι μία αρχαιοελληνική κληρονομιά κατά την οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, ή ακόμα και για το ρεμπέτικο , που πολλοί υποτιμούν! Αυτό για το οποίο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε είναι η αμάθεια πάνω στην τέχνη του χορού αυτού ( και της μουσικής) τόσο στην πράξη, όσο και στην θεωρία. Όπως επίσης και τα κίνητρα της κάθε χορεύτριας που πολλές φορές εξυπηρετούν την ωραιοπάθεια, την πρόκληση …
Αντίθετα ο όρος «χορός της κοιλιάς» προέρχεται από την Αμερική και είναι εντελώς αυθέραιτος. Στην δεκαετία του ’70 είχε γίνει πια ένα από τα πιο δημοφιλή σόου. Στην πραγματικότητα αυτή η ονομασία είναι πολύ φτωχή εφόσον οι κινήσεις δεν περιορίζονται μόνο στην κοιλιά αλλά όλο το σώμα παίρνει μέρος και πάρα πολύ έντονα.
Η ονομασία που ταιριάζει είναι χορός της γονιμότητας αλλά δεν συνηθίζεται και έτσι ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενική έννοια ανατολίτικος χορός (oriental) μας καλύπτει περισσότερο αν και χοροί γονιμότητας που στηρίζονται περίπου στην ίδια τεχνική αλλάζοντας μόνο το είδος της μουσικής και ρυθμού συναντιούνται σε όλο τον κόσμο.
Η τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως για αυτόν τον χορό, είναι κυκλικές συνεχόμενες κινήσεις όλον των μελών του σώματος ταυτόχρονα αλλά και αντίθετα, πετυχαίνοντας έτσι να γυμνάζει το δεξί όσο και το αριστερό ημισφαίριο. Είναι πολύ ωφέλιμος επίσης στην προετοιμασία του σώματος πριν τον τοκετό ( ήταν ο κύριος λόγος ύπαρξης του χορού στην αρχαιότητα) και στην καλή επαναφορά του σώματος μετά τον τοκετό. Γυμνάζει διακριτικά το σώμα, χαρίζοντας ελαστικότητα ενώ τονίζει τη θηλυκότητα του σμιλεύοντας της γραμμές. Ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή και γενικά είναι μία τέχνη, πολύ κοντά στην γυναίκα που προσφέρει ενέργεια ζωτικότητα και χαρά.
Αυτός ο τόσο αγαπητός και δημοφιλής χορός είναι συγχρόνως και τόσο παρεξηγημένος. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί σαν πρόστυχος. Πολλές μουσουλμανικές χώρες αντί να «εκμεταλλευθούν» αυτήν την πολιτιστική τους κληρονομιά( όπως οι Ισπανοί το φλαμέγγκο ή το αργεντίνικο τάγκο), κατά περιόδους κυνηγούν τις χορεύτριες και απαγορεύουν τη παρουσίαση αυτού του χορού ακόμη και σε ξενοδοχεία.
Στην Ελλάδα ενώ αποδεδειγμένα είναι από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς τρόπους διασκέδασης χλευάζεται από πολλούς λόγω αμάθειας και έλλειψης καλλιέργειας σαν ξενόφερτος και πιο συγκεκριμένα τούρκικος ενώ στην Τουρκία πολλές χορεύτριες αισθάνονται ότι οφείλουν αυτήν την σπουδαία παράδοση και γνώση, στους Έλληνες άποικους των Μικρασιατικών παράλιων των αρχαίων χρόνων.
Ας ευχηθούμε αυτός ο τόσο παρεξηγημένος χορός να ξαναβρεί την θέση που του αξίζει .
Με την διάδοση αυτού του χορού προασπίζουμε και την ανάγκη της γυναίκας να εκφράζει τη θηλυκότητα της μέσα από το χορό, σαν μία υγιή και πνευματική δραστηριότητα.
Όμως και κάθε γυναίκα οφείλει να σεβαστεί και να εκτιμήσει αυτό το χορό εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία του, την ιστορία του αλλά και στην τεχνική του σαν μια υψηλή μορφή τέχνης.
No comments:
Post a Comment