Στην παλιά πίστα του Δυτικού αεροδρομίου στο Ελληνικό, το προηγούμενο σαββατοκύριακο,εκεί όπου η ελληνική προχειρότητα κ αποτυχία αξιοποίησης των ολυμπιακών ακινήτων βασιλεύει, η Αθλητική Ομοσπονδία Αναπήρων διοργάνωσε το 6ο πανελλήνιο πρωταθλ. ποδηλασίας. ..ατυχής συγκηρία το ροκ φέστιβαλ την προηγούμενη βραδιά στον χώρο του κλειστού της ξιφασκάς που γέμισε την πίστα , μελτεμιού βοηθούντος με αναρίθμητα σκουπίδια και ιδιαίτερα μικρά κομάτια από γιάλινα μπουκάλια μπύρας....
ένα τέτοιο κομάτι γιαλί μου στοίχισε την πρώτη θέση στο αγώνισμα χρονομέτρου...ένα σκασμένο λάστιχο 1,5χλμ μακριά από το service station....
παρ όλα αυτά εμείς τοαπολαύσαμε , μέσα στο λιοπύρι της πίστας με το μελτέμι να κάνει την μισή διαδρομή από ισιάδι ανηφόρα σκληρή...κ παρ όλα αυτά να πέρνω κουράγιο από τον φίλο μου τον Παυλή από το Σπήλι, με τα δυό κομένα πόδια....την ''Ήρεμη Δύναμη"...όπως τον αποκαλώ μέσα μου..με τον αργό μα σταθερό του τέμπο να καταπίνει χιλιόμετρα.....κάνω μια γρήγορη στάση στο service station...αλλάζω με μια στεγνή θήκη σιλικόνης το κολώβομα κ με βαρύ ορθοπέταλο ξεχύνομαι στην πίστα.....σ αυτές τις δύσκολες κ ακραίες για το σώμα συνθήκες, συνειδητοποιώ με κινηματογραφική ταχύτητα αναρίθμητα πράγματα....ίσως η υπερβολική οξυγόνωση του εκεφάλου....συνειδητοποιώ πόση φαιά εγκεφαλική ουσία χάνεται σε ανούσια πράγματα ,από νωθρά πνεύματα/σώματα, που βλάπτουν αντί να προάγουν .....τον εαυτό τους κ την κοινότητα.....
μέσα στην δυσκολία του να καλύψεις τα 60χλμ στο αγώνισμα αντοχής , ανακαλύπτεις πόση οξυδέρκεια διαθέτει ο ανθρώπινος νους κ με πόση θαυμαστη ικανότητα μπορεί να επηρεάζει το σώμα....φυσικό ντοπάρισμα???....
στον 50ο γύρο κ μέχρι τον 56ο θαρρώ ονειρευόμουν/οραματιζόμουν ξύπνιος το διπλό μας ποδήλατο να συμμετέχει του χρόνου μεέναν εθελοντή μπροστα κ ένα κοπέλι με προβλήματα όρασης στην πίσω θέση να αγωνίζονται για ένα μετάλλιο...το έβδομο ή όγδοο μετά από αυτά του Παυλή του Δημήτρη κ του Οδυσσέα.....Ρεθεμνιώτες που με ωραίο τρόπο εκπροσώπησαν τον τόπο μας....κ που προσκάλεσαν τους συμμετέχοντες απόλη την Ελλάδα στο επόμενο ραντεβού, τον Νοέμβριο στο Ρέθυμνο, στους ποδηλατικούς αγώνες "Αρκαδίου Ανάβασις"
ένα τέτοιο κομάτι γιαλί μου στοίχισε την πρώτη θέση στο αγώνισμα χρονομέτρου...ένα σκασμένο λάστιχο 1,5χλμ μακριά από το service station....
παρ όλα αυτά εμείς τοαπολαύσαμε , μέσα στο λιοπύρι της πίστας με το μελτέμι να κάνει την μισή διαδρομή από ισιάδι ανηφόρα σκληρή...κ παρ όλα αυτά να πέρνω κουράγιο από τον φίλο μου τον Παυλή από το Σπήλι, με τα δυό κομένα πόδια....την ''Ήρεμη Δύναμη"...όπως τον αποκαλώ μέσα μου..με τον αργό μα σταθερό του τέμπο να καταπίνει χιλιόμετρα.....κάνω μια γρήγορη στάση στο service station...αλλάζω με μια στεγνή θήκη σιλικόνης το κολώβομα κ με βαρύ ορθοπέταλο ξεχύνομαι στην πίστα.....σ αυτές τις δύσκολες κ ακραίες για το σώμα συνθήκες, συνειδητοποιώ με κινηματογραφική ταχύτητα αναρίθμητα πράγματα....ίσως η υπερβολική οξυγόνωση του εκεφάλου....συνειδητοποιώ πόση φαιά εγκεφαλική ουσία χάνεται σε ανούσια πράγματα ,από νωθρά πνεύματα/σώματα, που βλάπτουν αντί να προάγουν .....τον εαυτό τους κ την κοινότητα.....
μέσα στην δυσκολία του να καλύψεις τα 60χλμ στο αγώνισμα αντοχής , ανακαλύπτεις πόση οξυδέρκεια διαθέτει ο ανθρώπινος νους κ με πόση θαυμαστη ικανότητα μπορεί να επηρεάζει το σώμα....φυσικό ντοπάρισμα???....
στον 50ο γύρο κ μέχρι τον 56ο θαρρώ ονειρευόμουν/οραματιζόμουν ξύπνιος το διπλό μας ποδήλατο να συμμετέχει του χρόνου μεέναν εθελοντή μπροστα κ ένα κοπέλι με προβλήματα όρασης στην πίσω θέση να αγωνίζονται για ένα μετάλλιο...το έβδομο ή όγδοο μετά από αυτά του Παυλή του Δημήτρη κ του Οδυσσέα.....Ρεθεμνιώτες που με ωραίο τρόπο εκπροσώπησαν τον τόπο μας....κ που προσκάλεσαν τους συμμετέχοντες απόλη την Ελλάδα στο επόμενο ραντεβού, τον Νοέμβριο στο Ρέθυμνο, στους ποδηλατικούς αγώνες "Αρκαδίου Ανάβασις"
No comments:
Post a Comment