Tuesday, March 10, 2009

BICYCLE TOURS with Odyseas,your guide

Odysseas
the cyclist
the amputee cycling champion




BICYCLE TOURS EXPERT
training programs for amputees
Odysseas ( 52) is a man who speaks with passion, about his chosen profession of cycling and its benefits for the disable, about life on Crete with its traditions, its magnificent landscape and the cycling tours he organizes here. And about his mission to promote peace through his cycling Marathons, raising funds and awareness to those affected through conflict, especially amputee children.

Originally from a small town of Hellenic Macedonia, he was an active 14year old, holding the 100meters record for his age, and also enjoying long jump and cycling. However, this passion for athletics was cut short by a motor  accident when he was 18. He suddenly found himself undergoing amputation of his leg and lengthy sessions to fit a prosthetic. As a student, living 10 miles from his university and with an evening job to pay for his studies, he needed to become mobile again. He had dermatological problems with his stump and the disturbance to his pelvic muscles affected his balance. He also missed the freedom that running had given him. The answer, learning to cycle again. What the wheelchair is for the paraplegic, the cycle is for an amputee. When he begun cycling in Thessaloniki in 1987, cycling was not generally available for the disable in Greece, and he was the first to publicize the benefits. ( it was not also popular for the general public). Now hundreds of people are enjoying cycling there and a good number of disable are involved in cycling.

“Cycling became part of my life” he says.

From 1996 onwards he started promoting cycling through Marathons in Crete, but it was in 1999 that his public profile increased when he started a cycling Marathon, dedicated to peace, from Ierapetra, here in Crete to Serbia ( a distance of 1485kms ).
His intention was to donate his bike to a young Serbian boy, whose leg had been amputated as a result of the bombing. Despite the theft of his bike in Thessaloniki, which attracted widespread media coverage, he was able to donate bicycles to several amputee children in Serbia and still maintains conduct with them. He was since made other journeys, including cycling from Ancient Olympia to Istanbul in 2000,where among others he gave speeches to university and high school students, from Plakias, Creta to FYROM in 2001 and from Ancient Olympia to Cyprus in 2002.
All these Marathons have been made as “a messenger of Peace” .

Thirteen years ago he started offering bicycle tours and training,initially to the disabled, and his talks about the benefits of cycling for the disabled inspired the first ever group of cyclists to get together. He receives about one call a month from amputees, with questions, or bookings for initial training sessions with him to build confidence and knowledge. The prosthetic used for walking, for example, needs to be adopted for cycling, and many cyclists keep a second one for this purpose. As Odysseas himself says, the search is always on for a better, stronger prosthetic. He has changed his twenty times, pushing the technology to its limits and sometimes breaking the prosthetic in the process.
In his aim to raise awareness and financial help for amputee children in Lebanon, Palestine, he will be taking part in a Marathon, cycling non stop for 24hrs later this year, as part of the World Disability Awareness Day on 3rd of December. As he ruefully comments, this is the only day that Greek television finds time to mention disability in the news. He is hoping to develop a program, in order to bring Palestinian and Israeli children here to teach them how to cycle, “. He sees himself as “the cyclist of peace- I do not like to differentiate between people and cultures”.

His sporting achievements are not confined to cycling, they also include paralympics. After adjusting to his prosthetic, he trained to become a very successful disabled athlete, becoming Greek champion for the kinetically disabled in the 100m and long jump from 1995 to 99 ( 10th and 6th accordingly in the European championship in 1997 in Madrid).
He also promoted and organized other sports, for example volleyball, captaining the National volley ball team.

As a private person, he has often repressed his emotions and those who didn’t know him would only see the strong character and not the sad, melancholic side. The ignorance about disability issues here and lack of sensitivity and understanding, has caused him much frustration in his drive to achieve his dreams and goals. An interest in many subjects, however including yoga, meditation, history, philosophy and spirituality, helped him cope on the days when he felt down and continue to do so. Living in close conduct with nature, he feels helps overcome anything. He says he is a different person since he lost leg and now has a different approach to life, to health, to relationships. He compares losing his leg to a near death experience and feels that he was being asked to use the experience to become a better man.

He has chosen to live in Crete, called by the spiritual and heroic quality of the island. He speaks with enthusiasm about the local traditions, where to find authentic, freshly cooked food, where to see products being made in the old fashioned way. And what better way to see them and to enjoy this spectacular scenery than from a bicycle? He has spent the last 15yrs exploring, taking time to talk with locals, but especially listening to the elder people. From this he has absorbed a fascinating breadth of knowledge about places, people, food, herbs,
myths and legends.

He is now sharing this wealth of information with clients of his cycling tours business,
based in Rethymno.

Aware that the older style of tourism is vanishing and that many holiday companies center their holidays around large hotels on the north coast, he is keen to make the hidden beauty of Crete accessible.


Tours range from the beginner’s level suitable for all ages and abilities, up to more advanced and longer outings, which may be personalized to customers’ needs. Such is the trip to Mount Psiloritis, including a visit to Zeus cave, with the unforgettable experience of descending 48kms from an altitude of 1250meters. Another tour takes in the history of the area around Minoan Lappa, now Argiroupolis, in the heart of Rethymno region, including cycling part of the way along a Minoan track way, and visiting one of the oldest trees of Crete(3000yrs old) mentioned by the historian and geographer Pausanias .
A support car accompanies all tours for cyclists who need to take a breather “en route”. Odysseas is cycling alongside for those whose muscles may not have been challenged by anything stiffer than the walk to the nearest taverna and who need a little encouragement to finish the inevitable small amount of uphill riding.

Coupled with his passion for cycling is his interest in environmental issues. He has also acted as the representative for the Greek wetland center in Preveli and he has been a correspondent for the Ornithological Society of Greece.
He sees sharing this knowledge of local wildlife, especially endangered species, as an important part of his bicycle tours, and maintains the “ small is beautiful ” ethos of sustainable tourism by restricting numbers on tours to a maximum of 7 - 12 people

( depending on the tour-minimum 3 persons).

This stems partly from an awareness of the safety of his customers, and also enables him to create a deeper level of contact for participants’ enjoyment . He researches itineraries carefully, choosing older roads and tracks for a more peaceful, traffic -free ride.

His aim is to inform but not overwhelm his cycling clients.


Tours include an opportunity to take a plunge in the crystal clear waters of the springs of Megas river
in the Kourtaliotis gorge,

or to snorkel over the underwater Minoan city of Apollonia , for example.
His business has brought him many new friends, among them 35 Belgian children who recently enjoyed a magical time in his company, learning about the many fascinating aspects of Cretan life and coming into close contact with the land itself. At least four more groups are booked for next spring.

Other clients have included dietologists from American universities researching the currently popular Cretan diet.
He is now organizing week - long tours for the fall and spring, a whole package aimed at the out of season traveler, with an itinerary covering among other places, Chania, Milia, Elafonisi, Paleochora,
Sfakia, Rethymno, Argyroupolis, Preveli, Amari, Eleutherna and Psiloritis.
He will be starting an educational program with primary school children in the city, while continuing maintaining and developing his tours.
He sees cycling as a way of bringing all visitors and residents into closer contact with the natural splendor of the island, while lessening the inevitable environmental impact of tourism.
He will also continue to raise awareness of disability issues, as he is keenly aware of the need to educate people about social exclusion experienced by those with disabilities, and also the need to make sporting opportunities more widely available. Statistics show that approximately half of road traffic accident victims in Greece are left permanently disabled. Odysseas is a role model for those who have been left with such a legacy.
Odysseas is also an inspiration to those who visit Crete, or have the good fortune to live here, and who wish to enjoy the beauty of the island without contributing to the pollution and destruction that often accompany modern development.

For those interested in exploring Crete on a bicycle in the company of a fascinating and well-informed guide,or even by themselves with all the information necessary ,
contact details are…

Odysseas Savvopoulos,


Sunday, January 4, 2009

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΜΕ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΚΑΤΩ ΑΚΡΟΥ



ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΜΕ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΤΩ ΑΚΡΟΥ


Σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές φορέων και οργανώσεων ακρωτηριασμένων οι ακρωτηριασμένοι εκείνοι που διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του πρωταθλητή* και την διάθεση και επιθυμία για ενεργό συμμετοχή στον αθλητισμό και γενικότερα στην ζωή αποτελούν το 0,01 του πληθυσμού, στις αναπτυγμένες χώρες.

National Vital Statistics Report, Vol.47, No 13, December 24, 1998

Δηλαδή στην χώρα μας υπάρχουν τουλάχιστον 1000 περίπου ακρωτηριασμένοι, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον την έντονη επιθυμία / όνειρο να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με τις αθλητικές δραστηριότητες και να ζήσουν μια έντονη και γεμάτη ,από όλες τις απόψεις , ζωή.

Πόσοι όμως τα καταφέρνουν ?
..10.?..20.?.30.?..40.? και από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία χωρίς την απαραίτητη ορθοτεχνική-υλικοτεχνική, συμβουλευτική, ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη.

Κανένας κύριος ασφαλιστικός φορέας δεν καλύπτει τις ανάγκες που προκύπτουν από μια ζωή γεμάτη απαιτήσεις, ενός ακρωτηριασμένου αθλητή με φιλοδοξίες και ικανότητες πρωταθλητισμού. Μάλιστα ο εν δυνάμει πρωταθλητής, ακρωτηριασμένος συνήθως εργάζεται παράλληλα, σε αντίθεση με τον αρτιμελή πρωταθλητή ο οποίος ασχολείται αποκλειστικά με την προπόνησή του. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ελάχιστοι ακρωτηριασμένοι κάτω άκρου που διακρίνονται σε Εθνικό επίπεδο είναι συνήθως υπάλληλοι δημόσιων οργανισμών( σε καθεστώς αργομισθίας) που ζουν με τους γονείς τους.

Σήμερα στην Ελλάδα δεν υφίσταται καμία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την έστω στοιχειώδη, προετοιμασία και διάκριση των ακρωτηριασμένων κάτω άκρου πρωταθλητών στα περισσότερα παραλυμπιακά αγωνίσματα. Εξαίρεση αποτελεί το άθλημα της κολύμβησης λόγω του ότι οι αθλητές δεν χρειάζονται τεχνικό μέλος για να προπονηθούν και να αγωνιστούν. Όμως ακόμη και εκεί ο υποψήφιος πρωταθλητής δεν βρίσκει την απαραίτητη υποστήριξη για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στους στόχους του.

*Με τον όρο πρωταθλητής/ τρια δεν περιγράφω αναγκαστικά μόνο αυτόν που διακρίνεται σε υψηλές θέσεις σε διεθνείς αγώνες, αλλά και αυτόν/ αυτήν που στην καθημερινή του ζωή φέρνει εις πέρας όλους αυτούς τους μικρούς άθλους και αγώνες της καθημερινής μας ζωής για επιβίωση, δημιουργία οικογένειας, σπουδές και προσφορά στον συνάνθρωπο και στην κοινότητα και οι οποίοι υπερβαίνοντας τον συχνό φυσικό πόνο, αλλά και το αίσθημα δυσφορίας που το ίδιο το σώμα προκαλεί, την στέρηση της ανεξάρτητης κ ελεύθερης μετακίνησης, την έλλειψη ευαισθησίας από τους γύρω, καταφέρνουν να γίνουν για τους γύρω τους παράδειγμα θέλησης, επιμονής, εγκαρτέρησης και αποφασιστικότητας.


Είναι επίσης απαραίτητη η διάκριση μεταξύ των ακρωτηριασμένων άνω και κάτω άκρου, με τους δεύτερους να αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα αποκατάστασης, σωστής προπόνησης/ προετοιμασίας και ορθοτικής/ ιατρικής υποστήριξης.
Στους ακρωτηριασμένους άνω άκρου η πρόθεση κρίνεται αναγκαία στην ποδηλασία πρωτίστως και στα αγωνίσματα του στίβου που απαιτούν διασκελισμό, όπως ταχύτητες και άλματα. Το κόστος της αναγκαίας πρόθεσης σ αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ χαμηλότερο σε σχέση με τις απαιτήσεις ενός ακρωτηριασμένου κάτω άκρου.


Για να γίνω πιο κατατοπιστικός, παραθέτω έναν πίνακα ο οποίος περιγράφει το οικονομικό κόστος αντικατάστασης και συντήρησης τεχνητών μελών κάτω άκρου που απαιτούνται για μια όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητη και αποδοτική ζωή. Ο πίνακας αυτός προέρχεται από την Αμερικάνικη Ένωση Ακρωτηριασμένων βετεράνων, την καλύτερη οργάνωση παγκοσμίως για την προάσπιση και υλοποίηση των δικαιωμάτων των ακρωτηριασμένων παγκοσμίως. Περιγράφει μία φυσιολογική ζωή με ερασιτεχνική αθλητική προσέγγιση. Στην περίπτωση πρωταθλητισμού οι τιμές είναι υψηλότερες.

Κόστος ανά έτος
( η αντικατάσταση κρίνεται απαραίτητη ανά έτος, τα πρώτα 5 χρόνια μετά τον ακρωτηριασμό, ενώ μετά την περίοδο αυτή γίνεται ανά 3-4 χρόνια ανάλογα με την δραστηριότητα του ακρωτηριασμένου)

Τεχνητά μέλη

Α) τεχν.μέλος καθημερινής χρήσης 20.000ε

Β) τεχν.μέλος υποστήριξης* 12.000ε

Γ) τεχν.μέλος για το μπάνιο, την θάλασσα 8.000ε

Δ) αναλώσιμα*
( σιλικόνες, επιγονατίδες ,) 1600ε

Ε) αμοιβές τεχνικών
(για επιδιορθώσεις ,συντήρηση) 1000ε

ΣΥΝΟΛΟ 42600ε

Πηγές.
1) Veterans Administration Contract Guidelines, section 6.04
2) Richard Riley,C.P., Technical Consulting Technologies



Η σύγκριση αυτού του πίνακα με τα Ελληνικά δεδομένα μόνο θλίψη και σύγχυση μπορεί να προκαλέσει. Νιώθουμε πως ζούμε σε μια χώρα στερήσεων και παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος και ευαισθησίας από τα αρμόδια υπουργεία και τους υπευθύνους τους
(βλ. Υπ. Υγείας Πρόνοιας, Υπ. Εργασίας, Υπ. Πολιτισμού / Αθλητισμού).
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, είναι τόσο μεγάλο κόστος για μια σύγχρονη χώρα ( οι συγκρίσεις ακόμη και με χώρες όπως, η Σλοβακία ,Τσεχία, Πολωνία , Ρουμανία είναι απογοητευτικές) να εξοπλίσει με τις απαραίτητες προϋποθέσεις / βοηθήματα 100 ικανούς Έλληνες πολίτες, οι οποίοι πιστεύουν πως μπορούν να αποπληρώσουν το κόστος μέσω της κοινωνικής τους προσφοράς και του κοινωνικού τους παραδείγματος?…




Τι απαιτείται πραγματικά και πρακτικά για τον Έλληνα /ίδα πρωταθλητή / τρια?

Ο Έλληνας ακρωτηριασμένος αθλητής με δυνατότητες και επιθυμία για διάκριση και πρωταθλητισμό, χρειάζεται

α) περίπου 10-20.000 ευρώ ετησίως, ανάλογα με το είδος/ ύψος του ακρωτηριασμού, το είδος του αθλήματος, και την ηλικία,

β) χρειάζεται να έχει επίσης στην διάθεσή του, ανά πάσα στιγμή, και χωρίς καμία επιβάρυνση, τον κατάλληλο εξειδικευμένο τεχνικό με το κατάλληλο εργαστήριο/ εξοπλισμό και την απαραίτητη σύγχρονη τεχνογνωσία υλών και νέων μεθόδων ,όπως επίσης δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και νοσοκομειακή κάλυψη.

και γ) την συμμετοχή σε εθνικούς και διεθνείς αγώνες.

Αυτή την στιγμή υπάρχουν στην Ελλάδα μόνο δύο τέτοιοι, ιδιωτικοί χώροι/ εργαστήρια,
( Αθήνα και Θεσσαλονίκη) οι οποίοι θα μπορούσαν αρχικά τουλάχιστον , σε συμφωνία με τους αρμόδιους φορείς να παρέχουν αυτήν την υποστήριξη. Όμως η καλύτερη λύση προς την οποία το κράτος, με τις αρμόδιες υπηρεσίες του πρέπει να προσανατολιστεί, είναι η δημιουργία υπερσύγχρονων κέντρων αποκατάστασης ακρωτηριασμένων αθλητών, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον, με δυνατότητα φιλοξενίας για τους ακρωτηριασμένους της επαρχίας, ή/και η υποστήριξη ιδιωτικών πρωτοβουλιών, και με συμμετοχή των ίδιων των ακρωτηριασμένων κατά προτίμηση.
Διότι είναι θλιβερή η κατάσταση στο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων, στο τμήμα Ορθοτικής και Προσθετικής, όπου η γνώση και τα υλικά παραπέμπουν σε παλαιότερες εποχές και φυσικά υπολειτουργούν, εάν λειτουργούν καθόλου.
Διότι είναι απαράδεκτο για χώρα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μην διαθέτει τμήμα Ορθοτικής και Προσθετικής στα ΤΕΙ , όπου οι μελλοντικοί τεχνικοί θα λαμβάνουν τις κατάλληλες γνώσεις ( και εμπειρία εάν η σχολή διαθέτει και διευθύνει το κέντρο αποκατάστασης ακρωτηριασμένων που προανέφερα). Πριν μερικά χρόνια είχε ξεκινήσει ένα ανάλογο τμήμα στα ΤΕΙ Αιγάλεω το οποίο σταμάτησε σε ένα εξάμηνο , γιατί άραγε?

Ας αναλογιστούμε επίσης πόσοι από τους σπουδαστές σε μια τέτοια σχολή θα μπορούσαν να είναι νέα παιδιά που ακρωτηριάστηκαν με μηχανάκι στην εφηβεία τους και πως η δυνατότητα να ακολουθήσουν μια ανάλογη σχολή θα είχε μια ευεργετική επίδραση για τους ίδιους αλλά και για ολόκληρη την κοινότητα των κινητικά αναπήρων της χώρας μας οι οποίοι ελπίζουν σε ένα καλύτερο επίπεδο παροχής υπηρεσιών και κατανόησης των καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην σκληρή και δύσκολη ελληνική πραγματικότητα…σε μια πραγματικότητα όπου οι κύριοι ασφαλιστικοί φορείς δικαιολογούν τα έξοδα αντικατάστασης ενός και μόνο τεχνητού μέλους κάθε 3-5 χρόνια, και σε ποσοστό 75% ?
Πως λοιπόν ο Έλληνας ακρωτηριασμένος, εν δυνάμει πρωταθλητής, να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις που προκύπτουν, συγκρινόμενος με τον συναγωνιστή του από άλλες χώρες σε διεθνείς αγώνες?..πάντα θα νιώθει ως ο φτωχότατος συγγενής και θα επιβαρύνει τα αρνητικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά της κατάθλιψης, της μελαγχολίας και του άγχους που διακατέχουν τους Έλληνες πρωταθλητές με αναπηρία σύμφωνα και με μια πρόσφατη και έγκυρη έρευνα του Τ.Ε.Φ.Α.Α. ΑΘΗΝΩΝ ( Τομέας Αθλητιατρικής και Βιολογίας της Άσκησης. Εργαστήριο Προσαρμοσμένης κινητικής δραστηριότητας, καθηγήτρια Κα Δ.Κουτσούκη-Κοσκινά )
Σύμφωνα με αυτήν την έρευνα ….
…< …τα αποτελέσματα αυτά οδηγούν στην αναγκαιότητα διερεύνησης των συνθηκών της καθημερινής ζωής που προκαλούν άγχος στα άτομα με αναπηρίες που ζουν στην Ελλάδα και την σύγκριση των στοιχείων αυτών με τα διεθνή δεδομένα. Το υψηλό άγχος που βιώνουν οι Έλληνες αθλητές με κινητικές αναπηρίες επιβεβαιώνεται και από την σημαντική συσχέτιση του με το συναφές συναίσθημα της έντασης, η οποία επίσης παρουσίασε υψηλή τιμή, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες τιμές των αθλητών με αναπηρίες από άλλα κράτη. Η συνθήκη αυτή δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για την επιτυχή συμμετοχή των ατόμων αυτών σε αγωνιστικές διαδικασίες, οι οποίες αποτελούν έναν επιπλέον παράγοντα ψυχικής φόρτισης. . Θα πρέπει λοιπόν να τονωθεί κάπως και το αγωνιστικό συναίσθημα των αθλητών μας με κινητικές αναπηρίες, έτσι ώστε να αντεπεξέρχονται στις δύσκολες αγωνιστικές συνθήκες των διεθνών αγώνων. …οι αθλητές με ακρωτηριασμούς, παρουσιάζουν πιο αρνητικό προφίλ σε σχέση με τους αθλητές με διαταραχές του νωτιαίου μυελού, πολιομυελίτιδα ή ορθοπεδικές διαταραχές. Το αρνητικό προφίλ αφορά στα αρνητικά συναισθήματα της έντασης, της σύγχυσης, της κατάθλιψης, της κόπωσης, της συνολικής ψυχικής διάθεσης και του γενικού άγχους. Μεγάλο ενδιαφέρον συγκεντρώνει το γεγονός ότι ο τύπος της αναπηρίας επηρεάζει μόνο τα αρνητικά και όχι τα θετικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά. Επίσης οι αρνητικές επιδράσεις του τύπου αναπηρίας περιορίζονται στα γενικά χαρακτηριστικά προδιάθεσης και δεν επεκτείνονται στα αθλητικά χαρακτηριστικά προδιάθεσης, γεγονός που επιβεβαιώνει την ωφέλεια της συμμετοχής στον αθλητισμό. Ο αριθμός των ετών που το άτομο ζει με την αναπηρία του καθώς και η σοβαρότητα της κατάστασής του επηρεάζουν το συναίσθημα της κατάθλιψης….>,


Αυτή τη στιγμή οι αθλητές με δυνατότητες διάκρισης που έχουν άμεση ανάγκη τεχνητού μέλους για τους αγώνες είναι όλοι αυτοί που ασχολούνται με τα δυναμικά αγωνίσματα του στίβου και της ποδηλασίας πρωτίστως και δεν είναι πάνω από 20 αθλητές με ακρωτηριασμό κάτω άκρου και άλλοι 10 αθλητές με ακρωτηριασμό άνω άκρου.
Η ηγεσία της γ.γρ.Αθλητισμού αδυνατεί να μας δει ως αθλητές στην πράξη, μόνο στα λόγια, για αυτό και θα είναι παρούσα στις τυχόν διακρίσεις άλλων αναπήρων συναδέλφων με ωραία λογύδρια .
Είναι χαρακτηριστικό ότι για το περσινό πρωτάθλημα ποδηλασίας δρόμου στην Θήβα και πίστας στην Ρόδο( Μάιος 2003) οι ίδιοι οι αθλητές πληρώσαμε από την τσέπη μας τα έξοδα μετακίνησης και δυστυχώς δεν έχουμε πληρωθεί ακόμη!!
Είναι λοιπόν ο αθλητισμός για τους ακρωτηριασμένους ένα ακριβό χόμπι και όχι αναφαίρετο δικαίωμα και ζωτική ανάγκη ?
Πάντως οι Έλληνες εν δυνάμει πρωταθλητές με ακρωτηριασμούς κάτω άκρου ( εκτός από τους κολυμβητές που δεν χρειάζονται τεχνητό μέλος) δεν μπορούν να ελπίζουν σε καμία διάκριση στους Παραλυμπιακούς όσο συνεχίζεται αυτή η θλιβερή πραγματικότητα ανημπόριας και αναισθησίας.
Θλίψη επίσης προκαλεί στην πλειονότητα των αναπήρων συναδέλφων αθλητών, το σποτάκι των Παραλυμπιακών αγώνων που εξιδανικεύει την πραγματικότητα και ουσιαστικά μας προσβάλλει. Ο κύριος Σπανουδάκης είχε δηλώσει με στόμφο σε ανύποπτο χρόνο στα ΜΜΕ ότι ο ΑΘΗΝΑ 2004 θα εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις ώστε η χώρα μας να εκπροσωπηθεί στους Παραλυμπιακούς με τις καλύτερες και πληρέστερες ομάδες και τους περισσότερους αθλητές σε κάθε αγώνισμα. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε «..θα υπάρχει συμμετοχή σε εύρος, σε ύψος και σε βάθος..» αλλά εμείς βιώνουμε μόνο το βάθος της υποκρισίας και το ύψος της αλαζονείας, διότι εάν αφιέρωναν έστω ένα ελάχιστο ποσό από αυτό που δαπανούν για την διαφήμιση των Παραλυμπιακών , η προετοιμασία και η ψυχολογία των κινητικά ανάπηρων αθλητών θα άλλαζε δραματικά προς το καλύτερο.

Είναι επίσης ενοχλητικό να διαβάζεις τον καλοπροαίρετο δημοσιογράφο να γράφει στην εφημερίδα για τα επιτεύγματα ξένων ακρωτηριασμένων των οποίων όμως η πραγματικότητα και η υποστήριξη που τους παρέχεται δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα, κι έτσι δημιουργείται στον κόσμο η λαθεμένη πέρα ως πέρα εντύπωση ότι ο Έλληνας/ίδα ακρωτηριασμένος/η , έχουν στην διάθεση τους τα απαραίτητα εφόδια και μόνο η θέληση και το κουράγιο τους λείπει. Μια τέτοια λαθεμένη παρουσίαση της πραγματικότητας δημιουργεί επίσης σοβαρό πρόβλημα στο ίδιο το στενό περιβάλλον του ακρωτηριασμένου και επιδρά αρνητικά στην σχέση κατανόησης και σεβασμού μεταξύ των μελών της οικογένειας, αυξάνοντας τον πήχη των απαιτήσεων και ως εκ τούτου επηρεάζοντας αρνητικά την ήδη φορτισμένη ψυχολογία του Έλληνα ακρωτηριασμένου.

Ίσως κάποιοι πουν πως ονειροπολώ και πως θα έπρεπε να προσαρμοστώ στην σκληρή Ελληνική πραγματικότητα, όμως χωρίς όνειρα η δύσκολη ζωή δεν προχωράει.
Χωρίς όνειρα, έστω και άπιαστα δεν εξελίσσεσαι , δεν αναπτύσσεσαι .
Θα ονειρεύομαι πάντα καλύτερες συνθήκες ζωής και ισότιμης συμμετοχής στον αθλητισμό και κατ επέκταση σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα των συναδέλφων ακρωτηριασμένων και ιδιαίτερα των νέων παιδιών, που σχεδόν καθημερινά σακατεύονται σε κάποιο δρόμο της χώρας μας.
Θα ονειρεύομαι ένα τμήμα Προσθετικής και Ορθοτικής στα ΤΕΙ, με ακρωτηριασμένους σπουδαστές επίσης.
Και θα ελπίζω σε μια υγιή επιτέλους διοίκηση στα δρώμενα και στις δομές του αθλητισμού κινητικά αναπήρων,( και όλου του αναπηρικού κινήματος) που θα αποτελείται από ανθρώπους με όρεξη και όνειρα, κατά προτίμηση με αναπηρία και προηγούμενη αθλητική εμπειρία, και όχι τυχάρπαστους κυρίους και κυρίες, διπλοθεσίτες ή και τριπλοθεσίτες, ανεπάγγελτους ή μόνιμα αποσπασμένους, αρτιμελείς που εκμεταλλεύονται την αναπηρία των παιδιών τους, χωρίς καμία επιστημονική γνώση του αντικειμένου που υποτίθεται προωθούν, χωρίς αθλητική παιδεία, κόλακες βουλευτών και υπουργών, που διακρίνονται σε αγωνίσματα σκοτεινών δραστηριοτήτων και οι οποίοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της κατάντιας που επικρατεί χρόνια τώρα σ ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη και διάδοση του ( τόσο ευεργετικού) αθλητισμού αναπήρων.
Σας παρακαλώ πάρα πολύ να δείξετε ενδιαφέρον και ευαισθησία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και να μας υποστηρίξετε , έστω τώρα , λίγους μόνο μήνες πριν τους Παραλυμπιακούς, για να μπορέσουμε να αφιερωθούμε, απρόσκοπτα, στον αγώνα τον καλό, της εκπροσώπησης της πατρίδας μας στους αγώνες της Αθήνας τον Σεπτέμβρη, στους λεγόμενους Παραλυμπιακούς ( και όχι παραολυμπιακούς όπως λανθασμένα ονομάζεται στην Ελλάδα. Η διεθνής επιτροπή για τους Παραλυμπιακούς ονομάζεται IPC,που σημαίνει International Paralympic committee )
Σε όσους βέβαια δεν αρέσει ούτε το ένα όνομα ούτε το άλλο, και είναι πολλοί, όπως και σε μένα γιατί δεν αισθάνομαι παρα-αθλητής, έχω να αναφέρω ότι στην αρχαία Ελλάδα οι αθλητικοί αγώνες για τους κινητικά ανάπηρους είχαν την ονομασία ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΕΣ .
( ..και ίσως είναι μια καλή ιδέα να σχεδιάσουμε την αναβίωση των Ασκληπιάδων και να κρατήσουμε αυτή την διοργάνωση για πάντα στην πατρίδα μας, φάρο φωτεινό πολιτισμού και πνεύματος)