ΑΣ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

ας πετάξουμε τα ρούχα της ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ,

κι α ς ετοιμαστούμε για μιαν νέαν εκίνησση !

CYCLIST AND BELLY DANCERS

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ…
…είναι ένας από τους αρχαιότερους χορούς που επιβιώνει και αναβιώνει στις μέρες μας. Προέρχεται από πανάρχαιες λατρείες της γονιμότητας , όπου ο ρόλος της γονιμότητας ενσαρκωνόταν στο πρόσωπο της Μεγάλης Θεάς. Μιας Θεάς που είχε πολλά ονόματα όπως, Ίσις, Παρβάτι, Όσιρις,( Ινδία, Μεσοποταμία), Κυβέλη (Φρυγία), Ρέα ,Βριτόμαρτυς (Μινωική Κρήτη) Αφροδίτη( κλασσική Ελλάδα) κ. α.
Η θεά ήταν υπεύθυνη για την σωστή λειτουργία της γης, για την συγκομιδή, την παραγωγή, ρύθμιζε της εποχές του χρόνου και φρόντιζε για την διαιώνιση του ανθρώπου.
Στους ναούς της Μεγάλης Θεάς υπήρχαν ιέρειες οι οποίες φρόντιζαν το ναό και εκπροσωπούσαν την θεά υιοθετώντας τους τρόπους κ’ τη «συμπεριφορά» της. Μέσα στης τελετές προς τιμήν της συμπεριλαμβανόταν ένας ιερός χορός που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της κοιλιάς, όπου ήταν και η πηγή της θε΄ι΄κής γονιμότητας. Αυτός ο χορός ήταν αναπόσπαστο καθήκον τους και σε καμία περίπτωση δεν προοριζόταν να παρακολουθείται από άντρες!
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως τύμπανα και κύμβαλα. Τα κύμβαλα είναι από τα αρχαιότερα όργανα των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα πρωτοβρέθηκαν στη Μινωική Κρήτη (3000 π.Χ.) Είναι ένα ζευγάρι μεταλλικά μικρά πιάτα, περασμένα στο 1ο και 3ο δάχτυλο του χεριού, που κρούονται μεταξύ τους και παίζονται από της ίδιες της χορεύτριες. Υπάρχει μια παραλλαγή του μύθου που λέει ότι όταν η θεά Ρέα έκρυψε τον γιο της τον Δία, στο Ιδαίον Άντρον, για να μην τον βρει ο πατέρας του ο Κρόνος και τον φάει, έβαλε έξω από την σπηλιά τους συνοδούς της, τους Κουρήτες και ιέρειες/χορεύτριες να παίζουν κύμβαλα κ τύμπανα ώστε να μην ακούγεται το κλάμα του μωρού… Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ…
…είναι ένας από τους αρχαιότερους χορούς που επιβιώνει και αναβιώνει στις μέρες μας. Προέρχεται από πανάρχαιες λατρείες της γονιμότητας , όπου ο ρόλος της γονιμότητας ενσαρκωνόταν στο πρόσωπο της Μεγάλης Θεάς. Μιας Θεάς που είχε πολλά ονόματα όπως, Ίσις, Παρβάτι, Όσιρις,( Ινδία, Μεσοποταμία), Κυβέλη (Φρυγία), Ρέα ,Βριτόμαρτυς (Μινωική Κρήτη) Αφροδίτη( κλασσική Ελλάδα) κ. α.
Η θεά ήταν υπεύθυνη για την σωστή λειτουργία της γης, για την συγκομιδή, την παραγωγή, ρύθμιζε της εποχές του χρόνου και φρόντιζε για την διαιώνιση του ανθρώπου.
Στους ναούς της Μεγάλης Θεάς υπήρχαν ιέρειες οι οποίες φρόντιζαν το ναό και εκπροσωπούσαν την θεά υιοθετώντας τους τρόπους κ’ τη «συμπεριφορά» της. Μέσα στης τελετές προς τιμήν της συμπεριλαμβανόταν ένας ιερός χορός που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της κοιλιάς, όπου ήταν και η πηγή της θε΄ι΄κής γονιμότητας. Αυτός ο χορός ήταν αναπόσπαστο καθήκον τους και σε καμία περίπτωση δεν προοριζόταν να παρακολουθείται από άντρες!
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως τύμπανα και κύμβαλα. Τα κύμβαλα είναι από τα αρχαιότερα όργανα των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα πρωτοβρέθηκαν στη Μινωική Κρήτη (3000 π.Χ.) Είναι ένα ζευγάρι μεταλλικά μικρά πιάτα, περασμένα στο 1ο και 3ο δάχτυλο του χεριού, που κρούονται μεταξύ τους και παίζονται από της ίδιες της χορεύτριες. Υπάρχει μια παραλλαγή του μύθου που λέει ότι όταν η θεά Ρέα έκρυψε τον γιο της τον Δία, στο Ιδαίον Άντρον, για να μην τον βρει ο πατέρας του ο Κρόνος και τον φάει, έβαλε έξω από την σπηλιά τους συνοδούς της, τους Κουρήτες και ιέρειες/χορεύτριες να παίζουν κύμβαλα κ τύμπανα ώστε να μην ακούγεται το κλάμα του μωρού…
Ίσως να είναι και ο ίδιος εκείνος ο χορός που χόρευαν γυναίκες προς τιμήν του θεού Διόνυσου/Ζαγρέα , θεού της βλάστησης ,της πνευματικής έκστασης, και του Θεϊκού έρωτα.
Σε πολλά αρχαία σχέδια σε αγγεία,( όπως επί παραδείγματι σ’ ένα δαχτυλίδι που βρέθηκε στον Κάτω Ζάκρο της Κρήτης από την Μινωική εποχή , απεικονίζονται τρεις χορεύτριες) και σε αρκετά ανάγλυφα διαφαίνονται σχετικές κινήσεις και χορευτικά σχήματα του είδους.
Όμως έχουμε αναφορές και από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Αθηναίος και ο Πολυδεύκης.
( 1ος –3ος μ.χ αι.)
Ο βακτριασμός, ο μακτρισμός, η απόκινος και η απόσεισις είναι τέσσερα ονόματα χορών, όπου γυναίκες κουνούσαν έντονα κ στριφογύριζαν ρυθμικά τη μέση τους,
…. «είδη ορχήσεων εν τη οσφύος περιφορά»….
Στην Αίγυπτο ακόμη και σήμερα διατηρείται το έθιμο να έχουν στο γάμο τουλάχιστον μία χορεύτρια και θεωρείτε μεγάλη καλοτυχία αν ο γαμπρός και η νύφη ακουμπήσουν την κοιλία της χορεύτριας .
Στον αρχαίο κόσμο της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής οι γυναίκες έκαναν έναν κύκλο γύρω από μία γυναίκα που γεννούσε και χόρευαν για να της συμπαρασταθούνε κάνοντας κινήσεις που βοηθούσαν τον τοκετό αλλά και για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα ( Μοίρες) φέρνοντας καλή τύχη στο νεογέννητο.
Κάποιες ανάλογες τελετές γινόντουσαν και στην αρχαία Ελλάδα με τις ιέρειες της θεάς Ειλείθυιας που ήταν και η προστάτιδα του τοκετού που έπαιρνε τους πόνους από την ετοιμόγεννη.(βλ. σπήλαιο της Θεάς στον Τσούτσουρο, πολύ διάσημο ανάμεσα στις γυναίκες του αρχαίου κόσμου)
Εικάζετε επίσης ότι αυτός ο χορός μαζί με άλλες μυστηριακές θρησκείες (όπως της Κυβέλης) από και μέσω Ελλάδας έφτασε μέχρι την Ιταλία και Ισπανία όπου επηρέασε ριζικά δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία σ’ αυτόν τον χορό που σήμερα λέγεται φλαμέγκο.
Ο χορός που ονομάζουμε τσιφτετέλι σημαίνει στα τουρκικά δύο χορδές (τσιφ και τέλι), κι αυτό γιατί το δοξάρι του βιολιού που συνοδεύει το χορό ακουμπά ταυτόχρονα σε δύο χορδές Η τεχνική αυτή, ελληνικά λέγεται «διπλόχορδον». Τσιφτετέλι λοιπόν πιο σωστά θα έπρεπε να λέμε ότι είναι μία τεχνική στον τρόπο παιξίματος της μουσικής και όχι του χορού! Είναι λυπηρό που πολλοί και κυρίως χορεύτριες θεωρούν κάτι τελείως διαφορετικό τον χορό της κοιλιάς από το τσιφτετέλι, δίνοντας στο δεύτερο μια μομφή …ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανες για την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους αμανέδες όπου και ετυμολογικά αλλά και μουσικά είναι μία αρχαιοελληνική κληρονομιά κατά την οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, ή ακόμα και για το ρεμπέτικο , που πολλοί υποτιμούν! Αυτό για το οποίο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε είναι η αμάθεια πάνω στην τέχνη του χορού αυτού ( και της μουσικής) τόσο στην πράξη, όσο και στην θεωρία. Όπως επίσης και τα κίνητρα της κάθε χορεύτριας που πολλές φορές εξυπηρετούν την ωραιοπάθεια, την πρόκληση …
Αντίθετα ο όρος «χορός της κοιλιάς» προέρχεται από την Αμερική και είναι εντελώς αυθέραιτος. Στην δεκαετία του ’70 είχε γίνει πια ένα από τα πιο δημοφιλή σόου. Στην πραγματικότητα αυτή η ονομασία είναι πολύ φτωχή εφόσον οι κινήσεις δεν περιορίζονται μόνο στην κοιλιά αλλά όλο το σώμα παίρνει μέρος και πάρα πολύ έντονα.
Η ονομασία που ταιριάζει είναι χορός της γονιμότητας αλλά δεν συνηθίζεται και έτσι ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενική έννοια ανατολίτικος χορός (oriental) μας καλύπτει περισσότερο αν και χοροί γονιμότητας που στηρίζονται περίπου στην ίδια τεχνική αλλάζοντας μόνο το είδος της μουσικής και ρυθμού συναντιούνται σε όλο τον κόσμο.
Η τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως για αυτόν τον χορό, είναι κυκλικές συνεχόμενες κινήσεις όλον των μελών του σώματος ταυτόχρονα αλλά και αντίθετα, πετυχαίνοντας έτσι να γυμνάζει το δεξί όσο και το αριστερό ημισφαίριο. Είναι πολύ ωφέλιμος επίσης στην προετοιμασία του σώματος πριν τον τοκετό ( ήταν ο κύριος λόγος ύπαρξης του χορού στην αρχαιότητα) και στην καλή επαναφορά του σώματος μετά τον τοκετό. Γυμνάζει διακριτικά το σώμα, χαρίζοντας ελαστικότητα ενώ τονίζει τη θηλυκότητα του σμιλεύοντας της γραμμές. Ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή και γενικά είναι μία τέχνη, πολύ κοντά στην γυναίκα που προσφέρει ενέργεια ζωτικότητα και χαρά.
Αυτός ο τόσο αγαπητός και δημοφιλής χορός είναι συγχρόνως και τόσο παρεξηγημένος. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί σαν πρόστυχος. Πολλές μουσουλμανικές χώρες αντί να «εκμεταλλευθούν» αυτήν την πολιτιστική τους κληρονομιά( όπως οι Ισπανοί το φλαμέγγκο ή το αργεντίνικο τάγκο), κατά περιόδους κυνηγούν τις χορεύτριες και απαγορεύουν τη παρουσίαση αυτού του χορού ακόμη και σε ξενοδοχεία.
Στην Ελλάδα ενώ αποδεδειγμένα είναι από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς τρόπους διασκέδασης χλευάζεται από πολλούς λόγω αμάθειας και έλλειψης καλλιέργειας σαν ξενόφερτος και πιο συγκεκριμένα τούρκικος ενώ στην Τουρκία πολλές χορεύτριες αισθάνονται ότι οφείλουν αυτήν την σπουδαία παράδοση και γνώση, στους Έλληνες άποικους των Μικρασιατικών παράλιων των αρχαίων χρόνων.
Ας ευχηθούμε αυτός ο τόσο παρεξηγημένος χορός να ξαναβρεί την θέση που του αξίζει .
Με την διάδοση αυτού του χορού προασπίζουμε και την ανάγκη της γυναίκας να εκφράζει τη θηλυκότητα της μέσα από το χορό, σαν μία υγιή και πνευματική δραστηριότητα.
Όμως και κάθε γυναίκα οφείλει να σεβαστεί και να εκτιμήσει αυτό το χορό εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία του, την ιστορία του αλλά και στην τεχνική του σαν μια υψηλή μορφή τέχνης.
Ίσως να είναι και ο ίδιος εκείνος ο χορός που χόρευαν γυναίκες προς τιμήν του θεού Διόνυσου/Ζαγρέα , θεού της βλάστησης ,της πνευματικής έκστασης, και του Θεϊκού έρωτα.
Σε πολλά αρχαία σχέδια σε αγγεία,( όπως επί παραδείγματι σ’ ένα δαχτυλίδι που βρέθηκε στον Κάτω Ζάκρο της Κρήτης από την Μινωική εποχή , απεικονίζονται τρεις χορεύτριες) και σε αρκετά ανάγλυφα διαφαίνονται σχετικές κινήσεις και χορευτικά σχήματα του είδους.
Όμως έχουμε αναφορές και από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Αθηναίος και ο Πολυδεύκης.
( 1ος –3ος μ.χ αι.) Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ…
…είναι ένας από τους αρχαιότερους χορούς που επιβιώνει και αναβιώνει στις μέρες μας. Προέρχεται από πανάρχαιες λατρείες της γονιμότητας , όπου ο ρόλος της γονιμότητας ενσαρκωνόταν στο πρόσωπο της Μεγάλης Θεάς. Μιας Θεάς που είχε πολλά ονόματα όπως, Ίσις, Παρβάτι, Όσιρις,( Ινδία, Μεσοποταμία), Κυβέλη (Φρυγία), Ρέα ,Βριτόμαρτυς (Μινωική Κρήτη) Αφροδίτη( κλασσική Ελλάδα) κ. α.
Η θεά ήταν υπεύθυνη για την σωστή λειτουργία της γης, για την συγκομιδή, την παραγωγή, ρύθμιζε της εποχές του χρόνου και φρόντιζε για την διαιώνιση του ανθρώπου.
Στους ναούς της Μεγάλης Θεάς υπήρχαν ιέρειες οι οποίες φρόντιζαν το ναό και εκπροσωπούσαν την θεά υιοθετώντας τους τρόπους κ’ τη «συμπεριφορά» της. Μέσα στης τελετές προς τιμήν της συμπεριλαμβανόταν ένας ιερός χορός που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της κοιλιάς, όπου ήταν και η πηγή της θε΄ι΄κής γονιμότητας. Αυτός ο χορός ήταν αναπόσπαστο καθήκον τους και σε καμία περίπτωση δεν προοριζόταν να παρακολουθείται από άντρες!
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως τύμπανα και κύμβαλα. Τα κύμβαλα είναι από τα αρχαιότερα όργανα των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα πρωτοβρέθηκαν στη Μινωική Κρήτη (3000 π.Χ.) Είναι ένα ζευγάρι μεταλλικά μικρά πιάτα, περασμένα στο 1ο και 3ο δάχτυλο του χεριού, που κρούονται μεταξύ τους και παίζονται από της ίδιες της χορεύτριες. Υπάρχει μια παραλλαγή του μύθου που λέει ότι όταν η θεά Ρέα έκρυψε τον γιο της τον Δία, στο Ιδαίον Άντρον, για να μην τον βρει ο πατέρας του ο Κρόνος και τον φάει, έβαλε έξω από την σπηλιά τους συνοδούς της, τους Κουρήτες και ιέρειες/χορεύτριες να παίζουν κύμβαλα κ τύμπανα ώστε να μην ακούγεται το κλάμα του μωρού…
Ίσως να είναι και ο ίδιος εκείνος ο χορός που χόρευαν γυναίκες προς τιμήν του θεού Διόνυσου/Ζαγρέα , θεού της βλάστησης ,της πνευματικής έκστασης, και του Θεϊκού έρωτα.
Σε πολλά αρχαία σχέδια σε αγγεία,( όπως επί παραδείγματι σ’ ένα δαχτυλίδι που βρέθηκε στον Κάτω Ζάκρο της Κρήτης από την Μινωική εποχή , απεικονίζονται τρεις χορεύτριες) και σε αρκετά ανάγλυφα διαφαίνονται σχετικές κινήσεις και χορευτικά σχήματα του είδους.
Όμως έχουμε αναφορές και από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Αθηναίος και ο Πολυδεύκης.
( 1ος –3ος μ.χ αι.)
Ο βακτριασμός, ο μακτρισμός, η απόκινος και η απόσεισις είναι τέσσερα ονόματα χορών, όπου γυναίκες κουνούσαν έντονα κ στριφογύριζαν ρυθμικά τη μέση τους,
…. «είδη ορχήσεων εν τη οσφύος περιφορά»….
Στην Αίγυπτο ακόμη και σήμερα διατηρείται το έθιμο να έχουν στο γάμο τουλάχιστον μία χορεύτρια και θεωρείτε μεγάλη καλοτυχία αν ο γαμπρός και η νύφη ακουμπήσουν την κοιλία της χορεύτριας .
Στον αρχαίο κόσμο της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής οι γυναίκες έκαναν έναν κύκλο γύρω από μία γυναίκα που γεννούσε και χόρευαν για να της συμπαρασταθούνε κάνοντας κινήσεις που βοηθούσαν τον τοκετό αλλά και για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα ( Μοίρες) φέρνοντας καλή τύχη στο νεογέννητο.
Κάποιες ανάλογες τελετές γινόντουσαν και στην αρχαία Ελλάδα με τις ιέρειες της θεάς Ειλείθυιας που ήταν και η προστάτιδα του τοκετού που έπαιρνε τους πόνους από την ετοιμόγεννη.(βλ. σπήλαιο της Θεάς στον Τσούτσουρο, πολύ διάσημο ανάμεσα στις γυναίκες του αρχαίου κόσμου)
Εικάζετε επίσης ότι αυτός ο χορός μαζί με άλλες μυστηριακές θρησκείες (όπως της Κυβέλης) από και μέσω Ελλάδας έφτασε μέχρι την Ιταλία και Ισπανία όπου επηρέασε ριζικά δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία σ’ αυτόν τον χορό που σήμερα λέγεται φλαμέγκο.
Ο χορός που ονομάζουμε τσιφτετέλι σημαίνει στα τουρκικά δύο χορδές (τσιφ και τέλι), κι αυτό γιατί το δοξάρι του βιολιού που συνοδεύει το χορό ακουμπά ταυτόχρονα σε δύο χορδές Η τεχνική αυτή, ελληνικά λέγεται «διπλόχορδον». Τσιφτετέλι λοιπόν πιο σωστά θα έπρεπε να λέμε ότι είναι μία τεχνική στον τρόπο παιξίματος της μουσικής και όχι του χορού! Είναι λυπηρό που πολλοί και κυρίως χορεύτριες θεωρούν κάτι τελείως διαφορετικό τον χορό της κοιλιάς από το τσιφτετέλι, δίνοντας στο δεύτερο μια μομφή …ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανες για την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους αμανέδες όπου και ετυμολογικά αλλά και μουσικά είναι μία αρχαιοελληνική κληρονομιά κατά την οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, ή ακόμα και για το ρεμπέτικο , που πολλοί υποτιμούν! Αυτό για το οποίο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε είναι η αμάθεια πάνω στην τέχνη του χορού αυτού ( και της μουσικής) τόσο στην πράξη, όσο και στην θεωρία. Όπως επίσης και τα κίνητρα της κάθε χορεύτριας που πολλές φορές εξυπηρετούν την ωραιοπάθεια, την πρόκληση …
Αντίθετα ο όρος «χορός της κοιλιάς» προέρχεται από την Αμερική και είναι εντελώς αυθέραιτος. Στην δεκαετία του ’70 είχε γίνει πια ένα από τα πιο δημοφιλή σόου. Στην πραγματικότητα αυτή η ονομασία είναι πολύ φτωχή εφόσον οι κινήσεις δεν περιορίζονται μόνο στην κοιλιά αλλά όλο το σώμα παίρνει μέρος και πάρα πολύ έντονα.
Η ονομασία που ταιριάζει είναι χορός της γονιμότητας αλλά δεν συνηθίζεται και έτσι ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενική έννοια ανατολίτικος χορός (oriental) μας καλύπτει περισσότερο αν και χοροί γονιμότητας που στηρίζονται περίπου στην ίδια τεχνική αλλάζοντας μόνο το είδος της μουσικής και ρυθμού συναντιούνται σε όλο τον κόσμο.
Η τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως για αυτόν τον χορό, είναι κυκλικές συνεχόμενες κινήσεις όλον των μελών του σώματος ταυτόχρονα αλλά και αντίθετα, πετυχαίνοντας έτσι να γυμνάζει το δεξί όσο και το αριστερό ημισφαίριο. Είναι πολύ ωφέλιμος επίσης στην προετοιμασία του σώματος πριν τον τοκετό ( ήταν ο κύριος λόγος ύπαρξης του χορού στην αρχαιότητα) και στην καλή επαναφορά του σώματος μετά τον τοκετό. Γυμνάζει διακριτικά το σώμα, χαρίζοντας ελαστικότητα ενώ τονίζει τη θηλυκότητα του σμιλεύοντας της γραμμές. Ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή και γενικά είναι μία τέχνη, πολύ κοντά στην γυναίκα που προσφέρει ενέργεια ζωτικότητα και χαρά.
Αυτός ο τόσο αγαπητός και δημοφιλής χορός είναι συγχρόνως και τόσο παρεξηγημένος. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί σαν πρόστυχος. Πολλές μουσουλμανικές χώρες αντί να «εκμεταλλευθούν» αυτήν την πολιτιστική τους κληρονομιά( όπως οι Ισπανοί το φλαμέγγκο ή το αργεντίνικο τάγκο), κατά περιόδους κυνηγούν τις χορεύτριες και απαγορεύουν τη παρουσίαση αυτού του χορού ακόμη και σε ξενοδοχεία.
Στην Ελλάδα ενώ αποδεδειγμένα είναι από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς τρόπους διασκέδασης χλευάζεται από πολλούς λόγω αμάθειας και έλλειψης καλλιέργειας σαν ξενόφερτος και πιο συγκεκριμένα τούρκικος ενώ στην Τουρκία πολλές χορεύτριες αισθάνονται ότι οφείλουν αυτήν την σπουδαία παράδοση και γνώση, στους Έλληνες άποικους των Μικρασιατικών παράλιων των αρχαίων χρόνων.
Ας ευχηθούμε αυτός ο τόσο παρεξηγημένος χορός να ξαναβρεί την θέση που του αξίζει .
Με την διάδοση αυτού του χορού προασπίζουμε και την ανάγκη της γυναίκας να εκφράζει τη θηλυκότητα της μέσα από το χορό, σαν μία υγιή και πνευματική δραστηριότητα.
Όμως και κάθε γυναίκα οφείλει να σεβαστεί και να εκτιμήσει αυτό το χορό εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία του, την ιστορία του αλλά και στην τεχνική του σαν μια υψηλή μορφή τέχνης.
Ο βακτριασμός, ο μακτρισμός, η απόκινος και η απόσεισις είναι τέσσερα ονόματα χορών, όπου γυναίκες κουνούσαν έντονα κ στριφογύριζαν ρυθμικά τη μέση τους,
…. «είδη ορχήσεων εν τη οσφύος περιφορά»….
Στην Αίγυπτο ακόμη και σήμερα διατηρείται το έθιμο να έχουν στο γάμο τουλάχιστον μία χορεύτρια και θεωρείτε μεγάλη καλοτυχία αν ο γαμπρός και η νύφη ακουμπήσουν την κοιλία της χορεύτριας .
Στον αρχαίο κόσμο της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής οι γυναίκες έκαναν έναν κύκλο γύρω από μία γυναίκα που γεννούσε και χόρευαν για να της συμπαρασταθούνε κάνοντας κινήσεις που βοηθούσαν τον τοκετό αλλά και για να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα ( Μοίρες) φέρνοντας καλή τύχη στο νεογέννητο.
Κάποιες ανάλογες τελετές γινόντουσαν και στην αρχαία Ελλάδα με τις ιέρειες της θεάς Ειλείθυιας που ήταν και η προστάτιδα του τοκετού που έπαιρνε τους πόνους από την ετοιμόγεννη.(βλ. σπήλαιο της Θεάς στον Τσούτσουρο, πολύ διάσημο ανάμεσα στις γυναίκες του αρχαίου κόσμου)
Εικάζετε επίσης ότι αυτός ο χορός μαζί με άλλες μυστηριακές θρησκείες (όπως της Κυβέλης) από και μέσω Ελλάδας έφτασε μέχρι την Ιταλία και Ισπανία όπου επηρέασε ριζικά δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία σ’ αυτόν τον χορό που σήμερα λέγεται φλαμέγκο.
Ο χορός που ονομάζουμε τσιφτετέλι σημαίνει στα τουρκικά δύο χορδές (τσιφ και τέλι), κι αυτό γιατί το δοξάρι του βιολιού που συνοδεύει το χορό ακουμπά ταυτόχρονα σε δύο χορδές Η τεχνική αυτή, ελληνικά λέγεται «διπλόχορδον». Τσιφτετέλι λοιπόν πιο σωστά θα έπρεπε να λέμε ότι είναι μία τεχνική στον τρόπο παιξίματος της μουσικής και όχι του χορού! Είναι λυπηρό που πολλοί και κυρίως χορεύτριες θεωρούν κάτι τελείως διαφορετικό τον χορό της κοιλιάς από το τσιφτετέλι, δίνοντας στο δεύτερο μια μομφή …ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανες για την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους αμανέδες όπου και ετυμολογικά αλλά και μουσικά είναι μία αρχαιοελληνική κληρονομιά κατά την οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, ή ακόμα και για το ρεμπέτικο , που πολλοί υποτιμούν! Αυτό για το οποίο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε είναι η αμάθεια πάνω στην τέχνη του χορού αυτού ( και της μουσικής) τόσο στην πράξη, όσο και στην θεωρία. Όπως επίσης και τα κίνητρα της κάθε χορεύτριας που πολλές φορές εξυπηρετούν την ωραιοπάθεια, την πρόκληση …
Αντίθετα ο όρος «χορός της κοιλιάς» προέρχεται από την Αμερική και είναι εντελώς αυθέραιτος. Στην δεκαετία του ’70 είχε γίνει πια ένα από τα πιο δημοφιλή σόου. Στην πραγματικότητα αυτή η ονομασία είναι πολύ φτωχή εφόσον οι κινήσεις δεν περιορίζονται μόνο στην κοιλιά αλλά όλο το σώμα παίρνει μέρος και πάρα πολύ έντονα.
Η ονομασία που ταιριάζει είναι χορός της γονιμότητας αλλά δεν συνηθίζεται και έτσι ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενική έννοια ανατολίτικος χορός (oriental) μας καλύπτει περισσότερο αν και χοροί γονιμότητας που στηρίζονται περίπου στην ίδια τεχνική αλλάζοντας μόνο το είδος της μουσικής και ρυθμού συναντιούνται σε όλο τον κόσμο.
Η τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως για αυτόν τον χορό, είναι κυκλικές συνεχόμενες κινήσεις όλον των μελών του σώματος ταυτόχρονα αλλά και αντίθετα, πετυχαίνοντας έτσι να γυμνάζει το δεξί όσο και το αριστερό ημισφαίριο. Είναι πολύ ωφέλιμος επίσης στην προετοιμασία του σώματος πριν τον τοκετό ( ήταν ο κύριος λόγος ύπαρξης του χορού στην αρχαιότητα) και στην καλή επαναφορά του σώματος μετά τον τοκετό. Γυμνάζει διακριτικά το σώμα, χαρίζοντας ελαστικότητα ενώ τονίζει τη θηλυκότητα του σμιλεύοντας της γραμμές. Ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή και γενικά είναι μία τέχνη, πολύ κοντά στην γυναίκα που προσφέρει ενέργεια ζωτικότητα και χαρά.
Αυτός ο τόσο αγαπητός και δημοφιλής χορός είναι συγχρόνως και τόσο παρεξηγημένος. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί σαν πρόστυχος. Πολλές μουσουλμανικές χώρες αντί να «εκμεταλλευθούν» αυτήν την πολιτιστική τους κληρονομιά( όπως οι Ισπανοί το φλαμέγγκο ή το αργεντίνικο τάγκο), κατά περιόδους κυνηγούν τις χορεύτριες και απαγορεύουν τη παρουσίαση αυτού του χορού ακόμη και σε ξενοδοχεία.
Στην Ελλάδα ενώ αποδεδειγμένα είναι από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς τρόπους διασκέδασης χλευάζεται από πολλούς λόγω αμάθειας και έλλειψης καλλιέργειας σαν ξενόφερτος και πιο συγκεκριμένα τούρκικος ενώ στην Τουρκία πολλές χορεύτριες αισθάνονται ότι οφείλουν αυτήν την σπουδαία παράδοση και γνώση, στους Έλληνες άποικους των Μικρασιατικών παράλιων των αρχαίων χρόνων.
Ας ευχηθούμε αυτός ο τόσο παρεξηγημένος χορός να ξαναβρεί την θέση που του αξίζει .
Με την διάδοση αυτού του χορού προασπίζουμε και την ανάγκη της γυναίκας να εκφράζει τη θηλυκότητα της μέσα από το χορό, σαν μία υγιή και πνευματική δραστηριότητα.
Όμως και κάθε γυναίκα οφείλει να σεβαστεί και να εκτιμήσει αυτό το χορό εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία του, την ιστορία του αλλά και στην τεχνική του σαν μια υψηλή μορφή τέχνης.

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΑΗΔΟΝΙΑ ΤΗΣ

Ε αφού δεν είχανε ποδήλατα τότε , καβαλούσαν κ κανένα πάνθηρα!

Η Μακεδονία ανήκει στα αηδόνια της!!!!

Στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ , ένα ογκώδες έργο, προιόν εργασίας πολλών επιφανών Ελλήνων και φιλλελήνων ιστορικών , αρχαιολόγων κ λοιπών επιστημόνων , (η μεγαλύτερη και πιο εμπεριστατωμένη έκδοση για την ιστορία μας)
τεκμηριώνεται η σχέση της κεντρικής Μακεδονίας με την Κρήτη. Το αρχαιώτερο όνομα της περιοχής είναι ΒΟΤΤΙΑΙΑ , όνομα που προήλθε από τον Μινωίτη πρίγκηπα Βώττο , ο οποίος έφθασε συν γυναιξί κ τέκνοις σ αυτήν την περιοχή περί το 1600-1400πχ
προιόντα ανασκαφών το αποδεικνύουν όπως κ ονοματοθεσίες που υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας !!! όπως Αξός ( μεγάλο χωριό 5χλμ ανατολικά των Γιαννιτσών) και Αραβησσός ( 8χλμΒΔ των Γιαννιτσών)
Είναι γνωστό επίσης ότι ο Αλέξανδρος είχε στον στρατό του επίλεκτο σώμα Κρητών τοξοτών τους οποίους εκτιμούσε ιδιαίτερα..
αφού λοιπόν οι Σλάβοι που έφθασαν σ αυτά τα μέρη τον 6ο αιώνα μχ διεκδικούν την Μακεδονία γιατί να μην την διεκδικήσει και η Κρήτη?
πέρα από τα αστεία όμως κ επειδή το παιχνίδι χοντραίνει και ακούω και διαβάζω πλήθος ανοησιών από τον κάθε "ειδικό" η μη,( οι περισσότεροι των οποίων δεν έχουν επισκεφθεί την περιοχή ,ούτε έχουν διαβάσει /μελετήσει ιστορία) και ως γέννημα θρέμμα Μακεδόνας ( Πιέρία - Πέλλα - Χαλκιδική)και πολύ περήφανος για αυτό,
θέλω να ξεκινήσω αυτόν τον δημόσιο διάλογο για διαφώτιση , ενημέρωση και ίσως στο μέλλον σχεδιασμό κάποιων δράσεων που θα μας φέρουν πιο κοντά σ αυτόν τον τόπο.
Έχω επισκεφθεί τα Σκόπια ( ή Σλαβομακεδονία αν θέλετε) πάρα πολλές φορές από τα παιδικάτα μου , γιατί εκεί ζούσε ο ιατρός θειος μου ο Ελλασίτης ,ο οποίος έφυγε μετά τον εμφύλιο στην Τασκένδη αλλά για να είναι κοντά στους δικούς του ( δεν επιτρεπόταν στους κομουνιστές αυτούς η είσοδος στην Ελλάδα για πολλά χρόνια)εγκαταστάθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 70 στα Σκόπια. Έτσι έχω ξαδέρφια και ανίψια εκεί. Τελευταία φορά που πήγα ήταν το 2002 με το ποδήλατο από Κρήτη στα πλαίσια ενός ποδηλατικού Υπερμαραθωνίου για την δημιουργία μιας γέφυρας πολιτιστικών κ αθλητικών εκδηλώσεων για ΑμΕΑ με κύριο αρωγό το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας.(μάλιστα βραβεύθηκα από την Ολυμπιακή Επιτροπή του κρατιδίου της οποίας πρόεδρος ήταν ένας χοντρομπαλάς μαφιόζος)
Δύο στους τρείς πολίτες αυτού του αστείου κρατιδίου μου εξομολογούνταν την ελληνική τους ρίζα, μια ρίζα που έπρεπε για χρόνια να αποκρύπτουν επιμελώς....έχω πολλά να πω και να αναφέρω ώστε να πέσει καθάριο φως και ανέφερα όλα τα παραπάνω για να αποδείξω ότι έχω δικαίωμα να εκφράζω τις απόψεις μου στο θέμα, όχι ως αυθεντία , αλλά ως βιωματική και εις βάθος γνώση της κατάστασης εκεί πέρα.Τι να πω για την ηρωίνη που κυκλοφορεί παντού και που σκοτώνει εκατοντάδες νέους, μάλιστα ο φύλακας! του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας ελληνικής πόλης στο Μοναστήρι, ήταν μαστουρωμένος κ κοιμόταν όρθιος όταν τον επισκέφθηκα.Τι να πω για τις ελληνικές επιγραφές σε αρχαιολογικούς χώρους κ μοναστήρια, εκκλησιές που σβήνονται επιμελώς!
...όταν ήμουν 12 χρονών κοπέλι μετακομίσαμε από την Έδεσσα στα Γιαννιτσα..τα Γιαννιτσά είναι σε ευθεία γραμμή 6χλμ από την αρχαία Πέλλα...η διαδρομή από χωραφόδρομους , πλούσιο στάρι ολόγυρα, και ανάμεσα από τεχνητούς λόφους ( τάφους των Μακεδόνων ευγενών) Γιαννιτσά -Πέλλα ήταν ίσως η πρώτη μου ποδηλατική εκδρομή...πόσο μεγάλη κ συναρπαστική φάνταζε τότε για μας τους πιτσιρίκους....και πόσο ελληνικές ήταν οι χαραγμένες επιγραφές πάνω στα σκόρπια μάρμαρα.....
για μας που μεγαλώσαμε μέσα στα χωράφια του κάμπου με τα σκόρπια μάρμαρα που έγραφαν στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ γλώσσα για θανάτους κ ηρωικές πράξεις, είναι όνειδος ψυχικό αυτό που συμβαίνει με τους σκοπιανούς λοπωδύτες και τα μεγάλα τους αφεντικά....
ας μιλήσουν οι φωτογραφίες...( αν και το δέος όταν βλέπεις τα δίμετρα ψηφιδωτά και τα υπέροχα αγαλματίδια από κοντά δεν συγκρίνεται με τίποτε..).έχω επισκεφθεί το μουσείο πάνω από 200?300? φορές , όπως κάποιος που πάει στην εκκλησία την χριστιανική και ασπάζεται τις εικόνες , εμείς πηγαίναμε και στεκόμασταν προσοχή μπροστά στο ψηφιδωτό του Διονύσου πάνω στον Πάνθηρα...και κάποιες φορές όταν μεγαλώσαμε , δακρύζαμε...γιατί? δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ...δεν έχετε παρά να το επισκεφθείτε και να αποτίσετε τις τιμές που του αξίζουν και,ίσως τότε ο Διόνυσος να σας χαμογελάσει.....
και για την Γοργόνα , την αδερφή του μεγαλέξαντρου , ποιός ξέρει κάτι να μας πει?
ευτυχώς τα ιερά μας κ τα όσια ποτέ δεν θα μας τα κλέψουν , γιατί είναι βαθιά ριζωμένα μέσα στις καρδιές μας ...κι αν τις καρδιές μας ξεριζώσουν , οι βάρβαροι αυτοί που είναι ικανοί για την μεγαλύτερη ωμότητα, πάλι εμείς θα αντέξουμε γιατί η Ελληνικότητα και η Ιερότητα είναι βαθιά μέσα στα μόρια ασβεστίου των οστών μας....κι αν τα οστά μας σκόνη κάνουνε , αυτοί οι ακατανόμαστοι , εμείς πάλι θα επιβιώσουμε, σαν ψίθυρος του ανέμου , σαν παφλασμός του κύματος , σαν ένα φύλλο δάφνης από τον τόπο των Πιερίδων Μουσών, σαν κλαδάκι στριφογυριστό Κισσού στην Σχολή του Αριστοτέλη , σαν πέτρα ταπεινή σ ένα γόνιμο χωράφι , σαν την κραυγή της Μάνας , της μαινόμενης Ολυμπίας, σαν ιαχή πολέμου και αυτοθυσίας μιας virtual Μακεδονικής Φάλλαγγας , σαν ένα αηδόνι μακεδονίτικο που κάνει της καρδιάς σου τον ρυθμό να χανει τα βήματα της.....

cycling for all in Cyprus
traffic education, use of helmet

Ποδηλατικοί Υπερ μαραθώνιοι

Ξεκίνησα να ταξιδεύω σε όλη σχεδόν την Ελλάδα με το ποδήλατο μου τα τελευταία 12χρόνια, άλλοτε επίσημα και άλλοτε ανεπίσημα. Κατά το διάστημα αυτό κατάφερα να επισκεφθώ 300 και πλέον σχολεία όλων των βαθμίδων, στην συντριπτική τους πλειονότητα δημοτικά.
Προτιμώ τα δημοτικά εν τέλει διότι τα μηνύματα που μεταφέρω αν και αγγίζουν και ευαισθητοποιούν και τα μεγαλύτερα παιδιά σε ένα βαθμό ( κυκλοφοριακή αγωγή, ποδήλατο αντί για μηχανάκι, αθλητισμός vs ναρκωτικών ), επηρεάζουν πολύ περισσότερο τα παιδιά των δημοτικών σχολείων λόγω του εύπλαστου και πιο δεκτικού χαρακτήρα των παιδιών αυτής της ηλικίας ( Η ιδανική ηλικία μεταξύ 9-12 ετών).


Η Ευαισθητοποίηση / ενημέρωση αφορά στους παρακάτω τομείς

Α) ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΗ ΑΓΩΓΗ
Η θέα και μόνο του τεχνητού μέλους του ποδηλάτη αρκεί από μόνη της για να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα δεκτικότητας και συγκέντρωσης από τους μαθητές .Μέσω της προσωπικής μου ιστόρησης οδηγούμαστε σε δύο συμπεράσματα

1ον Η απροσεξία στην οδήγηση ποδηλάτου και στο παιχνίδι στον δρόμο μπορεί πολύ εύκολα να επιφέρει έναν βαρύ τραυματισμό ή και μόνιμη αναπηρία. ( βλ. στατιστικές για τα παιδικά ατυχήματα., Τμήμα Υγιεινής κ επιδημιολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών )

2ον Δυστυχώς μία αναπηρία μπορεί να προέλθει ανά πάσα στιγμή σε μας ή τους οικείους μας λόγω απροσεξίας και ανευθυνότητας τρίτου ( βλ. στατιστικές τροχαίων, Εθνική Στατιστική Υπηρεσία )

Β) ΤΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
Η άθληση συν τοις άλλοις μας θωρακίζει κατά κάποιον τρόπο ώστε ακόμη κι αν τραυματιστούμε, οι συνέπειες να είναι όσο γίνεται μικρότερες. Η άθληση είναι επίσης το καλύτερο αντίδοτο για μια όσο γίνεται καλύτερη υπέρβαση της αναπηρίας και των αρνητικών συναισθημάτων που αυτή προκαλεί. Αυτό γίνεται εμφανές από το παράδειγμα των αθλητών με αναπηρία οι οποίοι με τις επιδόσεις τους ξεπερνούν πολλές φορές τις επιδόσεις ενός αρτιμελή
Η χαρά της ζωής μπορεί να χάνεται μια μέρα ξαφνικά, όμως μπορεί να ξανα αποκτηθεί με καθημερινό αγώνα στους στίβους και τα γήπεδα αλλά και μέσω της προσφοράς προς τον συνάνθρωπό μας και την κοινωνία.
Γ) ΤΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ
Η ποδηλασία δυναμώνει την θέληση, την υπομονή, την επιμονή, την αυτοσυγκέντρωση, την αυτοπειθαρχία και συγχρόνως είναι ένα φιλικό για το περιβάλλον μέσο η χρήση του οποίου πρέπει να διαδοθεί
.Δ) ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ
Ως εθελοντής από το 87 και υπεύθυνος προγραμμάτων άθλησης και ψυχαγωγίας αναπήρων από το 96, παρουσιάζω παραδείγματα εθελοντικής εργασίας από την εμπειρία μου και μέσω αυτών εκφράζονται έννοιες όπως ο κοινωνικός ρατσισμός, η αποδοχή της διαφορετικότητας και η Κοινωνική Ενσωμάτωση.

Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ
Διάρκεια ομιλίας , 30 λεπτά, ερωτήσεις των παιδιών και απαντήσεις του ποδηλάτη, 15 λεπτά.. Σύνολο, 1(μία) διδακτική ώρα
Πως προήλθε το τεχνητό πόδι?
Η μάστιγα των τροχαίων , στατιστικές
Ένα θύμα αυτής της μάστιγας διηγείται την προσωπική του ιστορία
Η απροσεξία στο παιχνίδι, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας, μελέτη για τα παιδικά ατυχήματα με ποδήλατο, παραινέσεις , συμβουλές
Ο ρόλος του αθλητισμού και ως ασπίδα προστασίας. Φυσική κατάσταση και μέγεθος τραύματος
Οι ευεργετικές ιδιότητες της άθλησης για ανάπηρους και μη.
Η αξία της συμμετοχής σε αθλοπαιδιές και η κριτική του εγωιστικού αθλητισμού. Τα λάθος πρότυπα, υπερ-αμοιβόμενοι διάσημοι αθλητές.
Η κοινονικοποιητική δύναμη των ομαδικών αθλημάτων ( εκμάθηση κανόνων, αξιών και ρόλων, η αποδοχή της αποτυχίας/ ήττας, η συνεργασία, ο ορισμός στόχων).
Ποδήλατο και οικολογία, τα ευεργετικά οφέλη της ποδηλασίας στον χαρακτήρα και το σώμα.
Ο αθλητισμός αναπήρων, ένα σύντομο ιστορικό, οφέλη
Προγράμματα κοινής άθλησης και συμμετοχής. Παραδείγματα από τον χώρο του βόλεϊ και της ποδηλασίας
Πως μέσω της εθελοντικής εργασίας αναδεικνύεται η αξία της κοινωνικής ενσωμάτωσης, της αποδοχής του διαφορετικού και πως καταπολεμείται το νοσηρό φαινόμενο του κοινωνικού ρατσισμού με παραδείγματα .

Οι ΥπερΜαραθώνιοι μου, γιατί ξεκίνησα, ποιοι οι λόγοι και οι στόχοι, πως εξελίχθηκαν
Οι τελευταίοι, 4, επίσημοι ποδηλατικοί Υπερ-Μαραθώνιοι ( βλ. βιογραφικό) είχαν ως τελικό προορισμό περιοχές εκτός συνόρων, σε μια πράξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης των νέων και των παιδιών που ζουν σε συνθήκες αναπηρίας στις γειτονικές μας χώρες, και μιας επιθυμίας για την δημιουργία γεφυρών επικοινωνίας κ συνεργασίας.
Αυτή μου η προσπάθεια αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τα παιδιά, τα οποία μου έδιναν τις ευχές τους προφορικώς ή γραπτώς για να τις μεταφέρω έξω από τα σύνορα, στα συνομήλικά τους παιδιά που πάσχουν, είτε στην Σερβία των βομβαρδισμών, είτε στην Κωνσταντινούπολη των σεισμών, είτε στην ΠΓΔΜ του ταραγμένου Τέτοβο, είτε στα παιδιά της πληγωμένης Κύπρου.

Ο επόμενος στόχος για προσέγγιση και συμπαράσταση εκτός συνόρων , είναι τα ανάπηρα παιδιά της Παλαιστίνης , του Λιβάνου και του Ισραήλ . Ιδιαίτερα στην Παλαιστίνη υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη συγκέντρωση ακρωτηριασμένων παιδιών σε αναλογία πληθυσμού μαζί με το Αφγανιστάν, την Καμπότζη, το Κόσοβο και τις κεντροαφρικανικές χώρες, όπου αθώα παιδιά παίζουν και πάνε σχολείο σε περιοχές ναρκοπέδια.
( Ανήκω σε έναν διεθνή οργανισμό για την εξάλειψη των ναρκών –VAF- ο οποίος προωθεί σαν μέσο αποκατάστασης , συν τοις άλλοις , το βόλεϊ ακρωτηριασμένων)
Έτσι στο τέλος της συζήτησης θα προκληθεί ένας προβληματισμός που θα μου δώσει την ευκαιρία να αναφερθώ στην σημασία και σπουδαιότητα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, και κατ επέκταση των αθλητικών εκδηλώσεων ως αντίδοτου του πολέμου και ως εργαλείου για την αλληλοκατανόηση και συναδέλφωση των λαών.
Τα παιδιά θα παροτρυνθούν να καταγράψουν τις σκέψεις τους σχετικά με τα προβλήματα αυτών των παιδιών στην Παλαιστίνη και θα ενθαρρυνθούν να στείλουν το μήνυμά τους, μια ζωγραφιά , ένα ποίημα. Μηνύματα που θα δεσμευτώ να μεταφέρω, κάποια στιγμή, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Μπαίνοντας σ αυτήν την διαδικασία ο μαθητής συνειδητοποιεί ότι οι προσωπικές του δυσκολίες και προβλήματα χάνουν την βαρύτητά τους συγκρινόμενα με αυτά που αντιμετωπίζουν συνομήλικοι τους σε άλλες γειτονιές του κόσμου και πολύ πιθανόν αυτή η διαπίστωση / σύγκριση καλλιεργήσει μέσα τους μια ορθή εκτίμηση αυτών που ήδη έχουν και απολαμβάνουν, μετριάζοντας την εγωκεντρική τους αντίληψη και μειώνοντας την όποια αλαζονική και αντικοινωνική συμπεριφορά, όπως την γκρίνια, την ανυπακοή, τον θυμό και την θλίψη για ασήμαντα κατ ουσία πράγματα.
Ένα παιδί θα επανεκτιμήσει την αξία ενός ακριβού παιχνιδιού ή μιας φανέλας επώνυμης μάρκας γνωστού ποδοσφαιριστή και θα αξιολογήσει εάν αποτελεί πραγματική και ουσιαστική ανάγκη.
Πόσα παιδάκια θα χαρούν στους καταυλισμούς προσφύγων με ένα παιχνίδι που δεν παίζεται πιά , ακόμη και χαλασμένο, και δεν μπορώ παρά να ονειρεύομαι ένα παιδί με ακρωτηριασμένο πόδι από νάρκη ή βόμβα ακρωτηριασμού να ξανατρέχει με τους φίλους του στην αλάνα ή να ξανακάνει ποδήλατο.

« ...Πάνω στης πανέμορφης πατρίδας μου το σώμα ταξιδεύω, μ ένα ποδήλατο, ανεβοκατεβαίνοντας τις δίπλες από το πολύχρωμο φουστάνι της Μάνας Γης,
Θεόρατους όγκους, τα βουνά, υπερβαίνω με κόπο, φαράγγια άγρια και πράσινες κοιλάδες διασχίζω,
Και σε όχθες ποταμών και ακρογιάλια ξαποσταίνω, δροσίζομαι.
Που πάω, τι ψάχνω, για ποιο σκοπό αγωνιώ και πάσχω?
Πηγαίνω όπου υπάρχει ένα σχολειό
Και ψάχνω το αθώο βλέμμα ενός παιδιού για να μοιραστώ τα χρήσιμα συμπεράσματα από την δύσκολη ζωή μου και από την πάλη με τα θεριά μιας κοινωνίας σε κρίση συνείδησης, την αδιαφορία, την απάθεια, τον εγωισμό, την αλαζονεία, την απόρριψη, την υποκρισία, την περιθωριοποίηση, τον ρατσισμό…
Την ουσία αυτού του συμπεράσματος μιας ( αθλητικής ) ζωής, ποθώ να μεταδώσω στον πιτσιρίκο που έχει μάθει ήδη, δυστυχώς να κρύβει τον φυσικό του ρομαντισμό και την ευαισθησία του.
Τις στιγμές εκείνες που πετυχαίνω την μετάδοση αυτής της γνώσης μπορώ και βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου τις κλειστές τους καρδούλες να ανοίγουν τα πέταλά τους δειλά δειλά σαν πρωινό λουλούδι . Εκπλήσσονται στην αρχή, παραξενεύονται μα μετά από λίγο αφήνονται να παρασυρθούν και να απορροφήσουν τα λόγια και τα νοήματα στις ιστορίες του Οδυσσέα του ποδηλάτη με το κομμένο πόδι..
Νιώθουν και βιώνουν τότε , τα περισσότερα παιδιά το αίσθημα μιας γνήσιας συμπόνιας, χωρίς κακομοιριά και οίκτο, ενός βιώματος πολύ χρήσιμου για την ζωή τους έτσι ώστε να μπορούν να κατανοούν και να συμπάσχουν, να εισακούσουν εαυτούς και αλλήλους...»

(Απόσπασμα από το ημερολόγιο των Μαραθωνίων)

Ανάβαση Αρκαδίου

όταν για πρώτη φορά ανοίγεις έναν δρόμο. έναν δρόμο ποδηλατικής ανάβασης κ πνευματικής ανύψωσης εν προκειμένω, πολλά θεριά βλακείας και τέρατα της κακομοιριάς θε να συναντήσεις ....άνθρωποι (κ κάποιοι που το παίζουν ποδηλάτες εδώ στο ρέθυμνο)..άνθρωποι?...που προσπάθησαν να ματαιώσουν ή να τραυματίσουν αυτήν την πρωτοβουλία που μόνο καλό θα προσφέρει στην κοινωνία και στην ποδηλατική κοινότητα εν γένει....τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα...χαράς κ λύπης ...ικανοποίησης κ απογοήτευσης....μα στέκω....όρθιος...γιατί θέλουμε τόσο πολύ να κάνουμε ένα όνειρο πραγματικότητα...μέσα στην θλιβερή ποδηλατική πραγματικότητα της ελληνικής περιφέρειας(με φωτεινές εξαιρέσεις βεβαίως)....
πως θα πείσεις τον διοικητή τροχαίας...πως θα ενεργοποιήσεις τον οκνηρό κ βολεμένο υπάλληλο στο γραφείο φυσικής αγωγής της νομαρχίας, πως θα αντιμετωπίσεις τον άλλο σύλλογο ποδηλατικό της πόλης που βλέπει την επιτυχία σου ως απειλή, πως θα πείσεις τους ανθρώπους των χωριών της διαδρομής να πράξουν τα δέοντα κλπ κλπ κλπ να μην σας κουράζω....
παρ όλα αυτά πιστεύω από καρδιάς πως αύριο θα γράψουμε ιστορία ,σε ότι αφορά στην επίσημη αγωνιστική ποδηλασία στο Ρέθυμνο..και θα θέσουμε ψηλά τον πήχη ώστε από Δευτέρα κι όλας να οργανώσουμε την Αρκαδίου Ανάβαση του 2009...εκεί που θα μαστε πολλοί...πάρα πολλοί ,επίσημοι προσκεκλημένοι του Δήμου Αρκαδίου κ της Ηγουμενίας της Μονής Αρκαδίου...
όταν το 1866 το Αρκάδι με μπροστάρη τον Γιαμπουδάκη ταρακούνησε την Δύση...ο Ιούλιος Βερν ως φιλλελην δημοσιογράφος έγραφε συν τοις άλλοις..." αληθινοί άνθρωποι γίνανε δάδες που φωτίζουν με την λάμψη τους τα σκοτάδια της άγνοιας ...το φως της γνώσης πάντα θα νικά το σκοτάδι της αμάθειας.."

Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Αμε Α

Στην παλιά πίστα του Δυτικού αεροδρομίου στο Ελληνικό, το προηγούμενο σαββατοκύριακο,εκεί όπου η ελληνική προχειρότητα κ αποτυχία αξιοποίησης των ολυμπιακών ακινήτων βασιλεύει, η Αθλητική Ομοσπονδία Αναπήρων διοργάνωσε το 6ο πανελλήνιο πρωταθλ. ποδηλασίας. ..ατυχής συγκηρία το ροκ φέστιβαλ την προηγούμενη βραδιά στον χώρο του κλειστού της ξιφασκάς που γέμισε την πίστα , μελτεμιού βοηθούντος με αναρίθμητα σκουπίδια και ιδιαίτερα μικρά κομάτια από γιάλινα μπουκάλια μπύρας....
ένα τέτοιο κομάτι γιαλί μου στοίχισε την πρώτη θέση στο αγώνισμα χρονομέτρου...ένα σκασμένο λάστιχο 1,5χλμ μακριά από το service station....
παρ όλα αυτά εμείς τοαπολαύσαμε , μέσα στο λιοπύρι της πίστας με το μελτέμι να κάνει την μισή διαδρομή από ισιάδι ανηφόρα σκληρή...κ παρ όλα αυτά να πέρνω κουράγιο από τον φίλο μου τον Παυλή από το Σπήλι, με τα δυό κομένα πόδια....την ''Ήρεμη Δύναμη"...όπως τον αποκαλώ μέσα μου..με τον αργό μα σταθερό του τέμπο να καταπίνει χιλιόμετρα.....κάνω μια γρήγορη στάση στο service station...αλλάζω με μια στεγνή θήκη σιλικόνης το κολώβομα κ με βαρύ ορθοπέταλο ξεχύνομαι στην πίστα.....σ αυτές τις δύσκολες κ ακραίες για το σώμα συνθήκες, συνειδητοποιώ με κινηματογραφική ταχύτητα αναρίθμητα πράγματα....ίσως η υπερβολική οξυγόνωση του εκεφάλου....συνειδητοποιώ πόση φαιά εγκεφαλική ουσία χάνεται σε ανούσια πράγματα ,από νωθρά πνεύματα/σώματα, που βλάπτουν αντί να προάγουν .....τον εαυτό τους κ την κοινότητα.....
μέσα στην δυσκολία του να καλύψεις τα 60χλμ στο αγώνισμα αντοχής , ανακαλύπτεις πόση οξυδέρκεια διαθέτει ο ανθρώπινος νους κ με πόση θαυμαστη ικανότητα μπορεί να επηρεάζει το σώμα....φυσικό ντοπάρισμα???....
στον 50ο γύρο κ μέχρι τον 56ο θαρρώ ονειρευόμουν/οραματιζόμουν ξύπνιος το διπλό μας ποδήλατο να συμμετέχει του χρόνου μεέναν εθελοντή μπροστα κ ένα κοπέλι με προβλήματα όρασης στην πίσω θέση να αγωνίζονται για ένα μετάλλιο...το έβδομο ή όγδοο μετά από αυτά του Παυλή του Δημήτρη κ του Οδυσσέα.....Ρεθεμνιώτες που με ωραίο τρόπο εκπροσώπησαν τον τόπο μας....κ που προσκάλεσαν τους συμμετέχοντες απόλη την Ελλάδα στο επόμενο ραντεβού, τον Νοέμβριο στο Ρέθυμνο, στους ποδηλατικούς αγώνες "Αρκαδίου Ανάβασις"

Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΗ

Ο Παυλής πριν ακρωτηριαστεί και στα δυό του πόδια ήταν ένας οικοδόμος που δεν κόλωνε πουθενά,στη δουλειά στο πιοτί και στο φαί. ¨Ενας γνήσιος Ζορμπάς της υπαίθρου, από την περιοχή του Σπηλίου Ρεθύμνης, τον τόπο που βγαλε πολλούς λυράρηδες και μαντιναδολόγους, ένας τόπος ευλογημένος με πολλές πηγές και τρεχούμενα νερά , όπως αυτά που ρέουν ολοχρονίς από τα λεοντοκέφαλα της σκιερής πλατείας και που ξεδιψούν με τα κρύα τους νερα όλους τους διαβάτες και περαστικούς που τους αφιερώνουν λίγο χρόνο και με σπουδή και σεβασμό προσεγγίζουν αυτό το δώρο της Ζωής, του Δία και της Μάνας Γης.

….την πρώτη φορά που άκουσα για τον Παυλή ήταν από ένα συνάδελφο του οικοδόμο, αυτόπτη μάρτυρα του ατυχήματος που κόστισε στον Παύλο τα δύο κομένα του πόδια κάτω από το γόνα….σε μια οικοδομη,κακιά η ώρα, τον χτύπησε τον Παύλο υψηλής τάσης ρεύμα….το γερό του σκαρί τον βόηθησε να επιβιώσει το φοβερό τράνταγμα, όμως έπρεπε να πληρώσει ένα τίμημα….τα δυό του πόδια κάτω από το γόνα…
..κι όπως άκουσα εγώ για τον Παυλή έτσι άκουσε κι αυτός για μένα…για τον κουζουλό μονοπόδαρο ποδηλάτη που τον δείχνουν οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες γράφουν για τα κατορθώματα του να διασχίζει με το ποδήλατο του όλη τη χώρα και να μιλά σε κάθε πόλη για το πόσο καλό είναι οι ανάπηροι να αθλούνται ,και να μιλά σε κάθε πόλη και χωριό στα σχολεία στα μικρά παιδιά για το πώς να αποδέχονται τον διαφορετικό συμμαθητή και πώς να βρίσκουν από το πηγάδι της ψυχής την δύναμη και την θέληση να αντιμετωπίζουν και να ξεπερνούν τα εμπόδια και τις αναποδιές της ζωής…..

…..κι έτσι αυτοί οι δυό ανυπότακτοι κομενοποδαράδες αναπόφευκτα κι από της μοίρας τους γραφτό , ανταμώσανε…
..πρώτο μέλημα του Οδυσσέα ήταν να παρασύρει τον Παύλο προς το ποδήλατο ,μιάς κι ο Παύλος ήδη χρησιμοποιούσε ένα ποδήλατο για να κινείται και να γυμνάζεται ποδηλατώντας από το Σπήλι ως το διπλανό χωρίο του Κισσού Κάμπος οπού ταν και το σπίτι του , σχεδόν καθημερινά…
..με το λέγε λέγε κάποια στιγμή ο Παύλος αποφάσισε να γραφτεί στον αθλητικό σύλλογο αναπήρων Πήγασος στον οποίο ήταν ήδη ο Οδυσσέας..για να προπονούνται μαζι, για να σχεδιάζουν την από κοινού συμμετοχή τους στα πανελλήνια πρωταθλήματα δρόμου και πίστας. και .για να κάνουν όνειρα για συμμετοχή στους Παραλυμπιακούς….
..κι έτσι στις 3 τα Απρίλη ο Παυλής ντύθηκε για πρώτη φορά με στολή ποδηλάτη…και για πρώτη φορά ανέβηκε πάνω σε αγωνιστικό ποδήλατο…και για πρώτη φορά ποδηλάτησε στην πανέμορφη φύση της νότιας Κρήτης , δίπλα στην ακτή , με την θάλασσα του Λιβυκού να μανίζει, υπέροχη και απέραντη…μαζί έναν φίλο και ομοιοπαθή που του μάθαινε πώς να χρησιμοποιεί το αγωνιστικό ποδήλατο, πώς να αλλάζει ταχύτητες, πώς να βάζει τα τεχνητά του πέλματα στις καλουπιέτες των πεταλιών….κι ήταν ευτυχισμένος…πολύ ευτυχισμένος που κατόρθωνε να τα καταφέρνει δίπλα στον φίλο του και συμπολεμιστή….

…η επόμενη προπόνηση είναι την Δευτέρα κι ο Παυλής θα περιμένει ανυπόμονα την ώρα γιατί κατάλαβε και μυήθηκε στα ευεργετικά οφέλη της – από κοινού- Αθλησης..

…όμως παρόλη την δύναμη και την θέληση του Οδυσσέα και του Παυλή, την χαρά και την αισιοδοξία τους για επιτυχίες και πρόοδο η σκληρή πραγματικότητα θα τους επισκεφτεί πολύ σύντομα και θα θέσει δύσκολα και σκληρά ερωτήματα….
Τι θα γίνει εάν σπάσει το μοναδικό τεχνητό μέλος που διαθέτω και για την καθημερινή μου ζωή, τις προπονήσεις και τους αγώνες ¨…πως θα καταφέρω να έχω ένα αξιόμαχο ποδήλατο για να ελπίζω σε διάκριση….πως θα καταφέρω να αφοσιωθώ στην προετοιμασία για τα πρωταθλήματα αφού πρέπει να εργάζομαι για να επιβιώνω εγώ και η οικογένειά μου….εκεί το κράτος κραυγαλέα απουσίάζει και κοροιδεύει μάλιστα την κοινή γνώμη με διαφημιστικά για τους Παραλυμπιακούς που προβάλουν την δύναμη της θέλησης και δίνουν την εντύπωση ότι όλα τα θέματα του αθλητισμού αναπήρων στην Ελλάδα βαίνουν καλώς…μάλλον βαίνουν πολύ κακώς…κι Οδυσσέας κι ο Παυλής θα κερδίσουν το μεγάλο βρταβείο της άθλησης αλλά τα όνειρα τους για διεθνή διάκριση θα μαραθούν κι ας έχουν την δύναμη και την θέληση , θα μαραθούν γιατι το κατεστημένο που χρόνια τώρα διοικεί και εκπροσωπεί τα δικαιώματα των αναπήρων στην ζωή και στην άθληση είναι βουτηγμένο στην διαφθορά και την διαπλοκη….

..ο Οδυσσέας και ο Παυλής ζούν και δραστηριοποιούντε ανάμεσα μας…ίσως και να τους συνατήσεται να προπονούντε στους Δήμους Λάμπης και Φοίνικα…προπονούνται μήπως και πιάσουν το όριο για τους Παραλυμπιακούς , με πενιχρά μέσα, με ολίγη από θέληση πάθος και τρέλα όμως και σοβαρότητα σ ότι αφορά τον μακροπρόθεσμο σκοπό τους….να είναι εκεί που θα τους χρειαστεί ο επόμενος νέος ακρωτηριασμένος της Κρήτης……